Χωρίς ρίζες γερές καί σωστές μέλλον δέν ὑπάρχει· ἐπιβίωση
δέν γίνεται!
Εγώ, με ρίζες ή χωρίς ρίζες;
Ποῖο δρόμο πρέπει νά ἀκολουθήσω;
Ἐρώτημα μεγάλο! Ἐρώτημα, πού ταλαιπώρησε πολύ τόν Ἡρακλῆ.
Καί ἐξακολουθεῖ νά ταλαιπωρεῖ τόν καθένα μας.
Δύο μᾶς φαίνονται «οἱ δρόμοι». Ὁ ἕνας, «ὁ δικός μου». Καί ὁ ἄλλος,
ὁ δρόμος τοῦ χρέους!
Ἀλλά ὄχι! Ὁ δρόμος πρέπει νά εἶναι ἕνας. Ὁ ἀνθρώπινος. Ὁ
σωστός.
Ὁ δρόμος εἶναι ἕνας καί μοναδικός· ὅπως ἕνας καί μοναδικός εἶμαι
καί ἐγώ στά μάτια τοῦ Θεοῦ!
Πoλύ θά ἤθελα νά ἀκολουθοῦσα τόν δρόμο «τόν δικό μου»!
Μά δέν μποροῦσα νά παραβλέψω τό ὅτι ἤμουν ἐντεταγμένος σέ
μιά παράδοση, καί περπατοῦσα στά ἴχνη, πού εἶχαν ἀφήσει πίσω τους ἄλλοι, πού εἶχαν
περπατήσει αὐτόν τόν δρόμο πρίν ἀπό ἐμένα.
Καί τό ἐρώτημα ἔγινε: Ἐγώ, ἤ τό χρέος; Ἐγώ μέ ρίζες, ἤ χωρίς
ρίζες;
Ἔτσι ἄρχισα νά ἔρχομαι σέ ἐπαφή μέ τή φύση. Καί νά παρατηρῶ.
Καί ὅλα τά ἔβλεπα σάν σύμβολα καί σάν δεῖχτες.
Πόσο πλούσια ἦταν τά μηνύματα πού μοῦ ἔδινε ἡ ζωή τῆς φύσης
γύρω μου· καί κυρίως τά δένδρα! Παρατηροῦσα τίς γεμάτες ἁπλότητα κινήσεις τους·
κινήσεις πού κανένας ποτέ δέν τίς βλέπει σάν ἔκφραση κακίας. Καί αὐτές μέ βοήθησαν
νά καταλάβω, ὅτι ἔχω χρέος νά μήν κόβω ποτέ τίς ρίζες τῆς παράδοσης.
Γιά νά κάμω τό ἐρημητήριο μου πιό ἀπόμακρο καί ἀπομονωμένο,
σκέφθηκα, νά κάμω μιά ἀναδιαμόρφωση τοῦ γύρω χώρου.
Καί λοιπόν, μή ἔχοντας καμμιά γνώση, ἀκόμη καί γιά τούς πιό
στεοιχειώδεις νόμους τῆς βοτανικῆς, ἐπῆρα τήν ἀπόφαση νά μεταφέρω λίγα ἔλατα,
πού εἶχαν φυτρώσει σέ χῶρο μέ πολύ φτωχό ἔδαφος, καί γι᾿ αὐτό οἱ ρίζες τους εἶχαν
μπεῖ βαθειά στή γῆ, σέ ὅλο τό χῶρο γύρω ἀπό τόν κορμό τους.
Δέν εἶχα ὑπομονή νά ψάξω γιά τίς ρίζες τους μέχρι τήν ἄκρη
τους! Δέν καταλάβαιναν τότε τί ἐχρειάζονταν. Καί τίς ἔκοψα!…
Μεταφύτεψα λοιπόν τά δένδρα μου, κυριολεκτικά ἀκρωτηριασμένα
σέ ἔδαφος πολύ πιό καλό. Καί τά φρόντιζα μέ πολλή προσοχή καί μέ πολύ κόπο!…
Τούς ἔρριχνα καί ἄφθονες «τροφές» (=φουσκί)! Μά, τίποτε!…
Τούς εἶχα κόψει τό «στόμα»! Καί τό καλοκαίρι ἦλθε. Καί τότε ὅλα τά ἔλατά μου, ἐπῆραν
τό χρῶμα πού ἄλλα δένδρα παίρνουν τό φθινόπωρο! Χρώματα ὑπέροχα μέν, μά ἐντελῶς
ἀσυνήθιστα γιά δένδρα κωνοφόρα, πού ιδατηροῦνται ὅλο τό χρόνο καταπράσινα!…
Ἦταν τό προάγγελμα γιά ἕνα θάνατο, πού δέν θά τόν ἐπακολουθοῦσε
μιά ἀνάσταση, ὅταν θά ἐρχόταν ἡ ἄνοιξη.
Ἔμειναν κάποιο χρονικό διάστημα ὄρθια. Σιγά‐σιγά ὅμως, δέν ἄντεξαν
στό νερό τῶν βροχῶν, στόν ἥλιο, στούς ἀνέμους. Καί σωριάσθηκαν κάτω! Χωρίς
καμμιά ἐλπίδα γιά ἀνόρθωση· γιά ἀνάσταση!
Μετά ἀπό κάποιο διάστημα ἐπῆρα καί ἄλλο ἕνα «μάθημα» ἀπό τά
δένδρα.
Ἕνας σφοδρός ἄνεμος ἔκαμε καί σωριάστηκαν κάτω κάτι δένδρα
τεράστια· ἀληθινοί γίγαντες· κολοσσοί. Σιδερένιοι κολοσσοί σέ κορμό καί σέ
κλαδιά. Μέ πόδια πήλινα! Μέ ρίζες ἀδύναμες. Γιατί εἶχαν φυτρώσει σέ βράχους!
Καί οἱ ἀδύναμες ρίζες τους δέν ἄντεξαν.
Διδάγματα:
Οἱ ρίζες εἶναι κάτι τό πολύ σημαντικό γιά τή ζωή μας.
Οἱ ρίζες δέν κόβονται μέ τό «ἀζημίωτον».
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά φροντίζει τίς ρίζες του νά γίνονται πιό
δυνατές στήν ζωή.
Χωρίς ρίζα, τίποτε δέν ἐγγυᾶται ἕνας κορμός γερός καί ἕνα
πλούσιο καταπράσινο φύλλωμα.
Χωρίς ρίζες γερές καί σωστές μέλλον δέν ὑπάρχει· ἐπιβίωση
δέν γίνεται.
Ρίζες μας δέν εἶναι οὔτε τά ἔθιμα, οὔτε ἡ γλώσσα μας.
Ρίζα μας εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό.
Αναδημοσίευση από: Theomitoros.gr
Διαβάστε και άλλα θέματα με ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
Δημοσίευση σχολίου