«Ήμουν σαν ζωντανό πτώμα. Μπήκα στην εκκλησία, συνομίλησα με τον θεό, ξέσπασα σε ένα γοερό κλάμα».
Η Ελένη Βιτάλη συγκινεί με την εξομολόγησή της...
«Εκείνος (ο Θεός) δεν ξέρω πως τα πάει μαζί μου γιατί έχω
την αίσθηση ότι κάποιες φορές του ξεφεύγω.
Ξέρεις, άλλες θρησκείες είναι πιο πολύ της μόδας.
Σου λέει, είναι βουδιστής, κάνει γιόγκα και είναι in.
Ε, λοιπόν εγώ είμαι χριστιανή και μπανάλ!
Σε τι διαφέρουν άλλωστε τα χριστιανικά νοήματα από αυτά των
αρχαίων φιλοσόφων; Μόνο αυτό!», λέει στο Πρώτο Θέμα και συνεχίζει:
«Στη συμπόρευση με τα Θεία υπήρχε πάντα ένα αόρατο χέρι που
με επανέφερε.
Έτσι τα κατάφερα και με την απεξάρτηση από τα υπνοστεντόν.
Τέσσερα πέντε υπνοστεντόν την ημέρα για να κοιμηθώ,
εξάρτηση.
Άλλος με μισό και δεν ξυπνά.
Απομόνωση, μοναξιά, απόσυρση στη κατάχρηση ηρεμιστικών
χαπιών.
Είχα την ίδια αρρώστια που αντιμετωπίζει κάποιος με τα
ναρκωτικά.
Χρόνια ολόκληρα κρατούσε αυτή η δουλειά, είχα πάει σε
κλινικές, από δω κι από κει, αλλά δεν γινόταν τίποτα.
Ήμουν σαν ζωντανό πτώμα.
Φαντάσου ότι ο άνδρας μου πήγαινε στους συγγενείς των Ανώνυμων
Αλκοολικών για να καταλάβει τι γίνεται.
Με παρακαλούσε η μάνα μου να πάμε στην εκκλησία του Χριστού
στα Σπάτα, αλλά δεν την άκουγα, μου φάνηκε αφελές.
Πήγαμε τελικά με τον πατριό μου τον Λυκούργο και οι τρεις.
Μπαίνοντας στην εκκλησία, αντί να σταθώ ίσια, κάτι με
οδηγούσε δεξιά.
Βλέπω τον Χριστό απέναντί μου, έχω την ίδια εικόνα, και με
πιάνει ένα κλάμα ατέλειωτο, λυτρωτικό.
Όταν επέστρεψα σπίτι, πέταξα τα χάπια, είπα ,το χρειάζομαι
τώρα το χάπι;
Γιατί;
Έκοψα μαχαίρι την εξάρτηση.
Και ιατρικά να το δεις το θέμα, δεν γίνεται αυτό.
Όμως εκείνη η ημέρα ήταν διαφορετική.
Τελικά, όλα από το μυαλό περνάνε.
Τα έχω καλά με τον Χριστό.
Πιστεύω στον Χριστό.
Στη συμπόρευση με τα θεία υπήρχε πάντα ένα αόρατο χέρι που
με επανέφερε...
...Λένε κάποιοι ότι είμαι μύθος. Βλακείες.
Είναι επειδή δεν βγαίνω στα κανάλια και δεν σκορπίζομαι στα
περιοδικά...
Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μπαίνει με λασπωμένα παπούτσια
στην ψυχή μου...
Δημοσίευση σχολίου