Α΄ Κορινθίους
Κεφ. 13
1 Αν μιλάω τις γλώσσες
των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα [ένα κομμάτι] χαλκός
που βγάζει ήχους ή ένα κύμβαλο που ξεκουφαίνει.
2 Και αν έχω προφητεία,
και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να
μετατοπίζω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε.
3 Και αν διανείμω όλα
τα υπάρχοντά μου, και αν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, αλλά δεν έχω αγάπη,
τίποτε δεν ωφελούμαι.
4 Η αγάπη μακροθυμεί,
αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν υπερηφανεύεται,
5 δεν φέρεται με
απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της, δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό·
6 δεν χαίρεται στην
αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια.
7 Όλα [τα] ανέχεται,
όλα [τα] πιστεύει, όλα [τα] ελπίζει, όλα [τα] υπομένει.
8 Η αγάπη δεν ξεπέφτει
ποτέ· τα άλλα, όμως, είτε προφητείες [είναι], θα καταργηθούν· είτε γλώσσες, θα
σταματήσουν· είτε γνώση, θα καταργηθεί·
9 επειδή, κατά μέρος
γνωρίζουμε, και κατά μέρος προφητεύουμε·
10 όταν, όμως, έρθει το
τέλειο, τότε το κατά μέρος θα καταργηθεί.
11 Όταν ήμουν νήπιος,
μιλούσα ως νήπιος, σκεφτόμουν ως νήπιος, είχα κρίση ως νήπιος· όταν, όμως,
έγινα άνδρας, έβαλα κατά μέρος εκείνα που [έχει] το νήπιο.
12 Επειδή, τώρα
βλέπουμε [σαν] μέσα από [ένα θαμπό] κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη, τότε όμως
[θα βλέπουμε] πρόσωπο προς πρόσωπο· τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε όμως θα
γνωρίσω καθώς και γνωρίστηκα.
13 Ώστε, τώρα, μένει
πίστη, ελπίδα, αγάπη, αυτά τα τρία· όμως, απ’ αυτά, μεγαλύτερη [είναι] η αγάπη.
Δημοσίευση σχολίου