Ψαλμός 142
Μασχίλ τού Δαβίδ· προσευχή, όταν ήταν μέσα στο σπήλαιο.
1 ΜΕ τη φωνή μου έκραξα στον Κύριο· με τη φωνή μου δεήθηκα στον Κύριο.
2 Τη δέησή μου θα ξεχύσω μπροστά του· τη θλίψη μου θα αναγγείλω μπροστά του.
3 Όταν το πνεύμα μου ήταν μέσα μου καταθλιμμένο, τότε εσύ γνώρισες τον δρόμο μου. Έκρυψαν παγίδα για μένα, στον δρόμο που περπατούσα.
4 Έβλεπα προς τα δεξιά, και παρατηρούσα, και δεν υπήρχε κάποιος που να με γνωρίζει· το καταφύγιο χάθηκε από μένα, δεν υπήρχε κανένας που να αναζητάει την ψυχή μου.
5 Σε σένα, Κύριε, έκραξα, και είπα: Εσύ είσαι η καταφυγή μου, η μερίδα μου στη γη των ζωντανών ανθρώπων.
6 Πρόσεξε στη φωνή μου, επειδή ταλαιπωρούμαι υπερβολικά· ελευθέρωσέ με από εκείνους που με καταδιώκουν, επειδή είναι δυνατότεροί μου.
7 Βγάλε την ψυχή μου από τη φυλακή, για να δοξολογώ το όνομά σου. Οι δίκαιοι θα με περικυκλώσουν, όταν με ανταμείψεις.
Διαβάστε επίσης
«Μόνο ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΕΟΣ μας, μπορεί να σε ελευθερώσει από τις παγίδες του εχθρού»!
https://logotexnikoperiboli-archives.blogspot.com/2025/03/blog-post_18.html
Δημοσίευση σχολίου