Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,ΠΟΥ ΟΛΟΕΝΑ ΣΤΕΝΕΥΕΙ,Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΛΟΥΣ τους ΑΛΛΟΥΣ, Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ!

 

Στοκχόλμη, 10 Δεκεμβρίου 1963

Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους .

(Γιώργος Σεφέρης)

Τούτη την ώρα, αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση.
Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σάς παρακαλώ να μού δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ, πρώτα-πρώτα από τον εαυτό μου.

Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φωςτου ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που μάς χαρακτηρίζει είναι ότι μάς παραδόθηκε,

χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται.

Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν

παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης

είναι η αγάπη της, για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη.

Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που

ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Ο ίδιος νόμος

ισχύει και όταν ακόμα πρόκειται, για φυσικά φαινόμενα: “Ήλιος ουχ

υπερβήσεται μέτρα” λέει ο Ηράκλειτος, “ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης

επίκουροι εξευρήσουσιν”

 

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος

επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για

μένα, συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε

τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του

φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου (εννοεί τον

Μακρυγιάννη), των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: “…θα χαθούμε, γιατί αδικήσαμε…”. Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος· είχε μάθει να

γράφει στα τριανταπέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και

η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός

ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την

ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό

περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε,

ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τή χρειάζεται την

ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα

γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης κι

ένας Θεός τό ξέρει αν τα δεινά μας δεν τά χρωστάμε στη στέρηση

εμπιστοσύνης.

 

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ

μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και

στη λογοτεχνία· παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα

και ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του

ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει, βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως

νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή, που

ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή

από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να

βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους

πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη

του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της

γης. Έχει τη χάρη να αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία.

Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία, που ένιωσε αυτά τα

πράγματα· που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης

χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες όπου πνίγεται ο παλμός της

ανθρώπινης καρδιάς· που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:

να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής,

για να θυμηθώ τον Σέλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου

Νόμπελ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη

βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

 

Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται

όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν

βρίσκεται.

 

Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του

έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή

λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας

συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.

 

ΠΗΓΗ: Το κείμενο στα Ελληνικά από τον Τόμο “Ένας αιώνας Νόμπελ. Οι ομιλίες

των συγγραφέων που τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ στον 20ό αιώνα”,

(Επιμέλεια-Επίλογος: Θανάσης Θ. Νιάρχος)

 

Εκδόσεις Καστανιώτη

 

ΝΕΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ.