ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ; ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΨΥΧΗ;

Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;

Κάθε θρησκεία προσπαθεί να εξηγήσει το ίδιο μυστήριο. Σχεδόν όλες τους συμφωνούν στο ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος του ανθρώπου.

Εκατομμύρια πιστεύουν ότι θα μετενσαρκωθούν σε μια καινούργια ζωή — ίσος καλύτερα αν έχουν ζήσει ηθικά, και χειρότερη αν η παρούσα ζωή τους ήταν ανήθικη.

Πολλές θρησκείες διδάσκουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και την περιγράφουν σαν το «τμήμα» του ανθρώπου που συνεχίζει να έχει μια μορφή ύπαρξης μετά τον θάνατο και την αποσύνθεση του σώματος.

Ψυχή

Έχουν δημοσιευθεί πολλές ιστορίες που περιγράφουν ανθρώπους που αφού «πέθαναν» πέρασαν μέσα από ένα τούνελ προς ένα λαμπρό φως και βρέθηκαν στην παρουσία ενός στοργικού Όντος.

Οι οπαδοί της Νέας Εποχής ισχυρίζονται ότι επικοινωνούν με ανθρώπους που έχουν πεθάνει καθώς οι ψυχές τους βρίσκονται στο πνευματικό βασίλειο.

Τα περισσότερα Χριστιανικά δόγματα πιστεύουν κάτι παρόμοιο — μετά από το θάνατο του ανθρώπου η ψυχή λαμβάνει την αμοιβή που αρμόζει στον καθένα· εκείνοι που πίστεψαν θα ζήσουν μια μακάρια αιωνιότητα στον παράδεισο, αλλά οι ασεβείς είτε θα ζουν αιώνια αποχωρισμένοι από την παρουσία του Θεού, είτε θα βασανίζονται για πάντα στην κόλαση.

Η ανάσταση θεωρείται η επανένωση της ψυχής με το σώμα ώστε να αυξάνεται είτε η ευτυχία είτε το βασανιστήριο.

Η προέλευση της δημοφιλής διδασκαλίας περί της «αθανασίας της ψυχής»

Όλα τα παραπάνω μας θυμίζουν το πρώτο ψέμα που είπε το φίδι (ο Σατανάς) στην Εύα στο Κήπο του Εδέμ.

Ο Θεός είχε πει πως αν έτρωγαν από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού θα πέθαιναν οπωσδήποτε. Ο Σατανά, με την μορφή φιδιού, είπε στην Εύα, «Σίγουρα δεν θα πεθάνετε» (Γένεση 3:4).

Πράγματι, ο Θεός έχει υποσχεθεί αιώνια ζωή στους πιστούς, αλλά δεν υπάρχει καμία υπόσχεση για αιώνια ζωή, ευχάριστη ή δυσάρεστη, για τους άπιστους.

Ο Πλάτωνας δίδασκε ότι ο άνθρωπος έχει μια αιώνια ψυχή η οποία απελευθερώνεται από την «φυλακή» του σώματος τη στιγμή του θανάτου.

Κατά τον 4ο και 5ο αιώνα πολλοί θεολόγοι, συμπεριλαμβανομένου και του Αυγουστίνου ενστερνίστηκαν την άποψη αυτή. Η Αγία Γραφή, όμως, διδάσκει ότι «ο Θεός μόνο έχει την αθανασία» (Α΄ Τιμόθεο 6:16), και ο άνθρωπος δεν λαμβάνει αθανασία μέχρι «το θνητό θα ντυθεί αθανασία» τη στιγμή της ανάστασης (Α΄ Κορινθίους 15:52,53).

Τι απογίνεται η ψυχή όταν πεθάνουμε;

Η Αγία Γραφή δεν περιέχει καμία νύξη σχετική με την ύπαρξη μιας αθάνατης ψυχής.  Αντίθετα διδάσκει σαφώς, τόσο στην Παλαιά όσο και στη Καινή Διαθήκη, ότι οι ψυχές που αμαρτάνουν θα πεθάνουν (Ιεζεκιήλ 18:4, Ιάκωβος 5:20).

Τι, άραγε, απογίνεται η ψυχή όταν πεθάνουμε; Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι απλά παύει να υπάρχει.

Η ψυχή, σύμφωνα με το εδάφιο Γένεσης 2:7, αποτελείται από το συνδυασμό του χώματος (σώμα) και της πνοή ζωής από τον Θεό —«Ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης.  Και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρωπος ψυχή που ζει».

Όταν πεθάνουμε θα συμβεί το αντίθετο — η πνοή της ζωής (που δεν είναι προσωπικότητα, ούτε «αληθινός» άνθρωπος, ούτε «η ψυχή», αλλά απλά η θεϊκή ενέργεια που μας διατηρεί στη ζωή) επιστρέφει στο Θεό και το σώμα γίνεται ξανά χώμα (Εκκλησιαστής 12:7).

Για την αναβίωση της ψυχής απαιτείτε αναδημιουργία, η οποία θα λάβει χώρα κατά την ανάσταση των νεκρών.

Η ψυχή παύει να υπάρχει;

Όταν κάποιος πεθαίνει η ψυχή του παύει να υπάρχει, και φυσικά οι σκέψεις του σταματούν, οπότε δεν έχει συνείδηση και δεν γνωρίζει τίποτε (Ψαλμοί 146:4, Εκκλησιαστής 9:5).

Δεν υπάρχει ανάμνηση του Θεού κατά την διάρκεια του θανάτου, ούτε δοξολογία προς Αυτόν (Ψαλμοί 6:5, 115:17). Οι νεκροί δεν πηγαίνουν στο παράδεισο, ούτε στην κόλαση.

Η Αγία Γραφή συγκρίνει την κατάσταση που βρίσκεται ο άνθρωπος όταν πεθάνει ως έναν ασυναίσθητο ύπνο, και την ανάσταση σαν ένα ξύπνημα από αυτόν (Δευτερονόμιο 31:16, Β΄ Πέτρου 3:4, Δανιήλ 12:2, Ιωάννη 11:11-14, 23, Ιωάννη. 5:28, Α΄ Προς Θεσσαλονικείς 4:13-17).

Τι διδάσκει η Αγία Γραφή;

Α’ Προς Θεσσαλονικείς

Η διδασκαλία της Αγίας Γραφής για το θέμα γίνεται ακόμη πιο σαφής στην πρώτη επιστολή του Παύλου προς Θεσσαλονικείς. «Δεν θέλω, μάλιστα, να αγνοείτε, αδελφοί, για όσους έχουν κοιμηθεί, για να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα» (Α΄ Προς Θεσσαλονικείς 4:13).

Προφανώς οι Θεσσαλονικείς δεν είχαν διδαχθεί τίποτα για την ύπαρξη μιας αθάνατης ψυχής, η οποία πηγαίνει στον παράδεισο την στιγμή του θανάτου.

Αν πίστευαν κάτι τέτοιο δεν θα είχαν κάποιο λόγο να είναι λυπημένοι. Επιπλέον, σε αυτή την περικοπή ο απόστολος Παύλος, καθώς τους παρηγορεί, δεν τους διδάσκει κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετα τους εξηγεί ότι οι νεκροί συγγενείς τους «κοιμήθηκαν» (εδ. 15), ότι θα «αναστηθούν πρώτα» όταν «ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό» (εδ. 16), και ότι θα «αρπαχτούν μαζί» με τους πιστούς που ζουν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού «σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα» (εδ. 17).

Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε ψυχές που θα ξαναενωθούν με τα σώματά τους, επειδή η ψυχή είναι ολόκληρος ο άνθρωπος. Ο Ιησούς θα αναδημιουργήσει και το σώμα και το νου και το πνεύμα κατά την ανάσταση των νεκρών.

Α΄ Προς Κορινθίους

Την ίδια διδασκαλία του αποστόλου Παύλου, την συναντάμε και στην επιστολή προς Κορινθίους Α΄ και στο κεφάλαιο 15.

Εδώ αναφέρονται «αυτοί που κοιμήθηκαν εν Χριστώ» (εδ. 18). Ακόμη περιγράφεται ότι την στιγμή της ανάσταση, οι πιστοί που  κοιμήθηκαν θα αναστηθούν, ενώ οι πιστοί που ζουν ακόμα θα μεταμορφωθούν (εδ. 51) «σε μια στιγμή, σε χρόνο που ανοιγοκλείνει το μάτι, στην έσχατη σάλπιγγα· επειδή, θα σαλπίσει, και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, κι εμείς θα μεταμορφωθούμε. Επειδή, πρέπει τούτο το φθαρτό να ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό να ντυθεί αθανασία» (εδ. 52,53).

Ξανά δεν υπάρχει καμία αναφορά σε ψυχές που θα λάβουν νέα σώματα, αλλά διαβάζουμε για θνητές ψυχές οι οποίες θα μεταμορφωθούν και θα ντυθούν αθανασία.

Ο πρώτος και ο δεύτερος θάνατος

Υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ του πρώτου θανάτου, ο οποίος είναι σαν ασυναίσθητος ύπνος, και του δεύτερου θανάτου που αποτελεί την καταστροφή των ψυχών των αμετανόητων αμαρτωλών (Αποκάλυψη 20:6, 21:8).

Η διδασκαλία της Αγίας Γραφής είναι ξεκάθαρη: όλοι οι άνθρωποι «κοιμούνται μέσα στο χώμα της γης» από την στιγμή του θανάτου τους, περιμένοντας είτε την «ανάσταση ζωής», είτε  την «ανάσταση κρίσης» (Δανιήλ 12:2, Ιων. 5:28,29).

Το βιβλίο της Αποκάλυψης διδάσκει ότι 1.000 χρόνια (η Χιλιετία) διαχωρίζουν αυτές τις δυο αναστάσεις. Η κόλαση περιγράφεται στην Αποκάλυψη ως «η λίμνη της φωτιάς» που θα καταστρέψει τις ψυχές εκείνων που έχουν καταδικαστεί. «Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος» (Αποκάλυψη 20:4,5,12-15).

Ο Ιησούς αναφέρθηκε στον πρώτο και στον δεύτερο θάνατο λέγοντας, «Μη φοβηθείτε από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να θανατώσουν την ψυχή· φοβηθείτε μάλλον αυτόν που μπορεί να απολέσει και την ψυχή και το σώμα μέσα στη γέεννα» (Ματθαίου 10:28).

Λανθασμένες διδασκαλίες και πρακτικές

Η θεωρία της αθάνατης ψυχής απαιτεί την αποδοχή της διδασκαλίας του αιώνιου βασανιστηρίου στην κόλαση ή της καθολικής σωτηρίας (σύμφωνα με την οποία όλοι οι άνθρωποι θα σωθούν), επειδή μια αθάνατη ψυχή πρέπει να έχει ένα αιώνιο τόπο διαμονής.

Αυτές οι λανθασμένες διδασκαλίες με την σειρά τους οδηγούν σε άλλες ψεύτικες διδασκαλίες και πρακτικές, όπως π. χ. οι προσευχές για την συγχώρεση των νεκρών, τα συγχωροχάρτια, το καθαρτήριο των ψυχών, την μεσιτεία των αγίων.

Μολονότι η σωστή ερμηνεία είναι σημαντική, η πρακτική εφαρμογή της παραπάνω διδασκαλίας (περί αθανασίας της ψυχής) μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη.

Αν οι ψυχές των νεκρών ζουν ακόμα, γιατί να μη επικοινωνήσουμε με αυτές και να ζητήσουμε τη βοήθειά τους;

Ακριβώς αυτό συμβαίνει όταν οι πιστοί προσεύχονται προς τους Άγιους, όταν οι άνθρωποι στρέφονται στα μέντιουμ, και όταν επιτηδευματίες της Νέας Εποχής επικοινωνούν με ψυχές νεκρών.

Ωστόσο, αν οι νεκροί, σύμφωνα με την αληθινή διδασκαλία της Αγίας Γραφής, κοιμούνται ασυναίσθητα και δεν γνωρίζουν τίποτε, τότε με ποιους υπάρχει επικοινωνία;

Τα πονηρά πνεύματα

Η Αγία Γραφή κάνει σαφές ότι υπάρχουν πονηρά πνεύματα στην αόρατο κόσμο που επιδιώκουν συνέχεια να μας παραπλανήσουν και να μας καταστρέψουν.

Διαβάζουμε εντυπωσιακές ιστορίες ανθρώπων που «πέθαναν» και περιέγραψαν τις εμπειρίες τους. Αλλά πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι δεν είναι αναφορές ανθρώπων που πέθαναν πραγματικά, αλλά ανθρώπων που σχεδόν πέθαναν.

Παρόμοιες εμπειρίες, σαν να βρίσκεται κάποιος «έξω από το σώμα του», μπορούν να προκληθούν με φάρμακα ή με ηλεκτρικά ερεθίσματα του εγκέφαλου.

Η Αγία Γραφή, από την άλλη μεριά, διηγείται τις ιστορίες επτά ατόμων που πραγματικά πέθαναν και αναστήθηκαν, συμπεριλαμβανομένου[1] ενός, του Λαζάρου, ο οποίος ήταν νεκρός για τέσσαρις ημέρες.

Κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν είχαν τίποτε να πει σχετικά με τις εμπειρίες τους μετά από τον θάνατό τους, όχι επειδή δεν θα ήταν ενδιαφέρουσες, αλλά πολύ απλά επειδή δεν είχαν τίποτα να διηγηθούν. Απλά κοιμήθηκαν, η ψυχή τους δεν υπήρχε πια και θα έμεναν έτσι μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αν Αυτός δεν τους παρείχε μια ιδιαίτερη ανάσταση.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό το σημαντικό θέμα διάβασε το τμήμα 20:11-15 Η Κρίση του Λευκού Θρόνου και τα τμήματα που ακολουθούν στο Βιβλίο.

[1] Α΄ Βασιλέων 17:17-24, Β΄ Βασιλέων 4:25-37, Λουκά 7:11-15, Λουκά 8:41-46, Πράξεις 9:36-41, Πράξεις 20:9-11, Ιων. 11:1-45.

ΝΕΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ.

Πηγή: revelationofjesus.net