Όταν η Αγάπη γίνεται Αιωνιότητα
Στην ιερή μνήμη της μητέρας μου, Ιωάννας Τζωράκη
15 χρόνια από την αναχώρησή της
Σαν σήμερα, πριν 15 χρόνια, εγκατέλειψες τούτον τον μάταιο, φθαρτό κόσμο…
Κι όμως, κάθε μέρα είσαι εδώ.
Στη σκέψη μου, στη φωνή σου που αντηχεί στις αναμνήσεις μου, στο φως που άφησες πίσω σου.
Μου λείπεις όσο δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις.
Όχι μόνο ως μητέρα, αλλά και ως εκείνη τη σπάνια ψυχή που φώτιζε τα πάντα γύρω της.
Μεγαλώνω με την απουσία σου, αλλά και με τη δύναμη που μου έδωσες να συνεχίζω.
Όλα αυτά τα χρόνια, δεν έφυγες ποτέ πραγματικά.
Είσαι πάντα εδώ. Μέσα μου.
Σε αγαπώ, μαμά – μανούλα, μητέρα, αγαπημένη, μοναδική μου ,ανεπανάληπτη ΜΑΝΑ!
Η Αγάπη σου δεν έσβησε ποτέ.
Πέρασαν 15 χρόνια, κι όμως… είναι σαν χθες.
Σαν ένα γλυκό όνειρο που δεν θέλεις να τελειώσει.
Η μανούλα μου έφυγε για την αιωνιότητα.
Μετά από μια σκληρή, άνιση μάχη με τον καρκίνο, αποχωρίστηκε τα γήινα,
αθόρυβα, ευγενικά, όπως ακριβώς έζησε:
με αξιοπρέπεια, στοργή και φως.
Η απουσία σου φωνάζει ακόμη.
Τις νύχτες που σωπαίνω, σε ακούω.
Τις μέρες που κουράζομαι, σε νιώθω να με σπρώχνεις μπροστά, να μη σταματώ.
Μου λείπει η μυρωδιά σου, το άρωμά σου, το τρυφερό σου άγγιγμα,
εκείνη η ζεστή αγκαλιά που χώραγε όλο τον κόσμο μέσα σου…
Αυτές τις μέρες που δοκιμάστηκε το σώμα μου — με το κάταγμα στο πόδι —
σε σκέφτομαι συνεχώς.
Θα τα άφηνες όλα για να σταθείς δίπλα μου.
Θα μου ετοίμαζες ζεστό φαγάκι,
θα μου έλεγες λόγια παρηγοριάς, ενδυνάμωσης.
Θα γινόσουν η σκιά μου.
Ήξερες να αγαπάς έμπρακτα, βαθιά, ολοκληρωτικά.
Κι εγώ, από ένστικτο σχεδόν, έκανα ό,τι θα μου έλεγες:
«Μη φοβάσαι. Θα περάσει. Εσύ είσαι ο καπετάνιος του εαυτού σου.»
Μεγαλείο ψυχής… μέχρι το τέλος.
Η αγάπη σου δεν έφυγε ποτέ.
Κατοικεί μέσα μου. Τη φέρνω μαζί μου σε κάθε βήμα,
σε κάθε προσευχή, σε κάθε σιωπή.
Με στήριξες στα εύκολα και στα δύσκολα…
Και τώρα, παρ’ ότι λείπεις σωματικά,
είσαι πιο παρούσα από ποτέ.
15 χρόνια.
Κι η μνήμη σου δεν ξεθώριασε ούτε στιγμή.
Πώς να ξεχάσεις μια μάνα;
Πώς να ξεχάσεις το ήθος, την ευγένεια, την καλοσύνη,
την Ανθρωπιά της, τις Αρχές της, τη Σιωπηλή Δύναμή της;
Η ζωή της ήταν παράδειγμα.
Η αποχώρησή της, γαλήνια σαν προσευχή.
Μα η ψυχή της φτερούγισε σε τόπους φωτεινούς,
εκεί που οι ψυχές δεν πονάνε – μόνο αγαπούν.
Και σκέφτομαι…
Πόσο ευλογημένος είναι ο άνθρωπος που φεύγει γεμάτος από την Αγάπη των οικείων του.
Πόσο όμορφο να αφήνεις πίσω σου φως, ανάμνηση, παρακαταθήκη.
Μαμά μου…
Σε σκέφτομαι και σ’ αγαπώ κάθε μέρα.
Δεν περνά στιγμή που να μη νιώθω την παρουσία σου.
Μου λείπεις.
Κι όμως είσαι εδώ.
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου.
Σε κάθε χαμόγελο των παιδιών μου.
Σε κάθε φορά που προσφέρω, που αντέχω, που συγχωρώ…
Σε κάθε φορά που αγαπώ, όπως αγάπησες κι εσύ.
«Ένα ανοιγόκλειμα του ματιού η ζωή μας», έλεγες…
Κι όμως εσύ,
με το ανοιγόκλειμα εκείνο, άφησες μέσα μου το Αιώνιο.
Η κορούλα σου:
Ρένα Τζωράκη-Μανουκάκη
Ευχαριστώ θερμά την εφημερίδα fonimaleviziou.gr , για την φιλοξενία του παρόντος άρθρου
Δημοσίευση σχολίου