Κάτω από το καπέλο της Μελάνια
Γράφει η Λένα Διβάνη
Η Μελάνια, το κοριτσάκι ενός σοφέρ και μια μοδίστρας, «δραπέτευσε» από τη μετα-κομμουνιστική Σέβνιτσα της Σλοβενίας και πήγε στην Αμερική για να αξιοποιήσει το μοναδικό της διαβατήριο: την ομορφιά της
Αναλυτές από όλο τον κόσμο επιχείρησαν να αποκωδικοποιήσουν τη συναισθηματική κατάσταση της Μελάνια Τραμπ στην ορκωμοσία του συζύγου της, μέσα από τις ενδυματολογικές επιλογές της. Η Λένα Διβάνη στέκεται στο βλέμμα, που μετά βίας διακρινόταν κάτω από το γείσο του αυστηρού καπέλου. «Τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα». Η Μελάνια, το κοριτσάκι ενός σοφέρ και μιας μοδίστρας, «δραπέτευσε» από τη μετα-κομμουνιστική Σέβνιτσα της Σλοβενίας και πήγε στην Αμερική για να αξιοποιήσει το μοναδικό της διαβατήριο: την ομορφιά της. Η απόφασή της ωφέλησε οικονομικά τη Σέβνιτσα: αυτή τη στιγμή συρρέουν οι τουρίστες στα μαγαζιά για να ψωνίσουν πάστες Μελάνια, σαπουνάκια Μελάνια, σαλάμι Μελάνια – μέχρι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους Μελάνια το βάφτισαν. Φυσικά, ωφελήθηκε οικονομικά και η ίδια αξιοποιώντας την ομορφιά της. Διακόσμησε πασαρέλες, γυμνά εξώφυλλα περιοδικών και πάρτι πλουσίων κυρίων. Στο τέλος γνώρισε τον πιο αχαλίνωτο μπροστά στις ξανθιές κουκλάρες πλούσιο κύριο – τόσο αχαλίνωτο, που είπε δημόσια στην κόρη του, επίσης ξανθιά κουκλάρα, ότι αν δεν ήταν κόρη του θα της την έπεφτε!
Στην αρχή η Μελάνια νόμισε πως κέρδισε το λαχείο. Τον κοίταζε και έλαμπε ολόκληρη (σαν την Anora στην ταινία). Συγκρίνω την πρώτη τους συνέντευξη στον Λάρι Κινγκ με το σήμερα και μελαγχολώ. Sic perit fulgor spei – τόσο γρήγορα πεθαίνουν οι τρελές προσδοκίες των κοριτσιών μόλις συνειδητοποιήσουν ότι είναι «εμπόρευμα». Τώρα δεν θέλει ούτε να τον βλέπει. Γι’ αυτό φόρεσε στην τελετή της προεδροποίησής του αυτό το τεράστιο καπέλο-εργαλείο που εμπόδιζε να βλέπουν όλοι ότι δεν θέλει ούτε να τον βλέπει. Καθόταν αμίλητη και ακίνητη σαν μάσκα – μάσκα τη φώναζαν, άλλωστε, πίσω από την πλάτη της στον Λευκό Οίκο την πρώτη φορά που πάτησε το πόδι της εκεί. Πίσω από τη αινιγματική μάσκα, όμως, υπήρχε μια μετανάστρια από την Ανατολική Ευρώπη, ένα κορίτσι που επιβίωσε μέσα στο κακοποιητικό συνάφι του μόντελινγκ, της πολιτικής και του άντρα της. Προσβολές, ταπείνωση, θυμός – αυτά είναι τα υλικά που έχτισαν τη μάσκα της.
Ομως έχω νέα για σένα Ντόναλντ: Οι μετανάστριες έχουν γερό στομάχι, αλλιώς δεν θα επιβίωναν. Και ξέρεις τι άλλο έχουν οι μετανάστριες, αυτές που διώκεις αλλά τις παντρεύεσαι κιόλας αν μοιάζουν με τρόπαια; Φροντίζουν τους (πραγματικά) δικούς τους. Η Τσέχα Ιβάνα αντικαταστάθηκε («γιατί δεν είχε πια πλάκα») χωρίς να κάνει ντόρο, αφού τακτοποίησε όλα τα παιδιά της και τον εαυτό της. Η Μελάνια πάγωσε τα συναισθήματά της, κατάπιε τον ανταγωνισμό της μεγάλης κόρης και του περιβάλλοντός σου, ανέχθηκε σιωπηρά τις αμέτρητες ερωμένες. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, Ντόναλντ, από σένα το έμαθε αυτό. Ετσι κατάφερε να δώσει στους γονείς της αμερικανική υπηκοότητα, να τους βγάλει από τη μιζέρια. Εκανε τον γιο της επίκεντρο της ζωής της, όχι εσένα. Του αφοσιώθηκε, αυτή τον μεγάλωσε, όχι νταντάδες. Τον κράτησε όσο μπορούσε μακριά σου για να μην τον ισοπεδώσεις. Ιδρυσε μια οργάνωση που καταπολεμούσε το μπούλινγκ, γιατί αυτό το σιωπηλό, αμήχανο παιδί έφαγε πολύ μπούλινγκ εξαιτίας σου. Και τελικά τα κατάφερε: ακόμη και την πριγκίπισσα Ιβάνκα, την αδυναμία σου, επισκίασε.
Πίσω από την αινιγματική μάσκα υπήρχε μια μετανάστρια από την Ανατολική Ευρώπη, ένα κορίτσι που επιβίωσε μέσα στο κακοποιητικό συνάφι του μόντελινγκ, της πολιτικής και του άντρα της.
Στην τελετή νο 2, τον γιο της Μελάνια έχρισες δημόσια διάδοχο, το θλιμμένο, σιωπηλό παιδάκι που σε εκνεύριζε γιατί ήταν ψηλότερο από σένα και κολλημένο στη μαμά του, δηλαδή όχι αρκετά αρσενικό. Στοιχηματίζω ότι τα μάτια της Μελάνια δάκρυσαν κάτω από το καπέλο της όταν τον είδε να δέχεται αδέξια το δημόσιο χειροκρότημα του πατέρα του.
Όταν τη ρώτησαν πώς νιώθει που βγαίνουν τα σεξουαλικά σκάνδαλα του άντρα της στη φόρα δήλωσε: «Μη με λυπάστε, δεν χρειάζεται να με λυπάστε. Μπορώ να διαχειριστώ τα πάντα». Αδιαφορώ, ήθελε να πει. Το κατάλαβα όταν την είδα στην τελετή. Προσπαθούσε να χαμογελάσει μόνον όταν την έπαιρναν οι κάμερες, απέφευγε το φιλί σου, τον χορό που έπρεπε να χορέψει μαζί σου, το βλέμμα σου. Ξέρεις πότε ζωντάνευε και έλαμπε το πρόσωπό της; Οταν έστρεφε τα μάτια εκεί, δίπλα της, στον μοναχογιό της, τότε άναβαν όλα τα φωτάκια της. Το είπε και ο Αλ Πατσίνο στον «Σημαδεμένο»: The eyes, chico, they never lie. Αλήθεια είναι. Τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα.
Η κ. Λένα Διβάνη είναι συγγραφέας.
Πηγή:kathimerini.gr
Δημοσίευση σχολίου