Από μικρή ηλικία ο γιος μου κοιμόταν με πρόγραμμα από μόνος του. Αφού περάσαμε τους δύσκολους πρώτους 6 μήνες που ξυπνούσε ανά δίωρο -και πολύ λέω- μετά ο ύπνος του ρυθμίστηκε από μόνος του. Κοιμόταν την ίδια σχεδόν ώρα κάθε βράδυ και ξυπνούσε πάντα την ίδια ώρα. Έξι χρόνια μετά, όμως, όλα άλλαξαν.
Με το σχολείο και τις δραστηριότητες η καθημερινότητά του άλλαξε. Όπως άλλαξε και η διατροφή, τα παιχνίδια, οι συνήθειες. Ήταν επόμενο να αλλάξει και ο ύπνος. Πλέον το “πάμε για ύπνο” είναι αρκετά αγχωτικό για μένα καθώς το μόνο που ακούω είναι “σε 5 λεπτά μαμά” ή “κάτσε να τελειώσω μια ζωγραφιά” ή “να ακούσω ένα τραγούδι ακόμα”.
Αυτά τα 5 λεπτά, φυσικά, δεν είναι ποτέ 5 λεπτά για πάντα θα καθυστερήσει και η ρουτίνα μας. Το πλύσιμο των δοντιών θα γίνει πιο αργά κι ίσως και με γκρίνια, το μπάνιο επίσης. Μπορεί να τον κυνηγάω να βάλει πιτζάμες για δέκα λεπτά. Οπότε έπρεπε να βρω λύση. Αλλιώς θα ξεκινούσα το “πάμε για ύπνο” στις 7 για να κοιμηθεί στις…9!
Διαβάζοντας τις αναρτήσεις της γνωστής ψυχολόγου Siggie Cohen κατάλαβα ότι το “σε 5 λεπτά” των παιδιών δεν είναι απλά μια άρνησή τους να κοιμηθούν επειδή θέλουν κι άλλο παιχνίδι ή δεν νυστάζουν. Η μετάβαση από τη δραστηριότητά τους, από τις στιγμές που περνούν με την οικογένειά τους, στο κρεβάτι τους όπου πρέπει να ηρεμήσουν και να μείνουν μόνα τους είναι πολύ δύσκολη.
Σκέψου τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει και ξαφνικά πρέπει να σταματήσεις για να κάνεις κάτι που πρέπει. Όταν για παράδειγμα ξεκουράζεσαι και πρέπει να σηκωθείς να βάλεις πλυντήριο. Οι ενήλικες δυσκολευόμαστε αλλά έχουμε την αίσθηση της ευθύνης. Θα σηκωθούμε και θα το κάνουμε. Για τα παιδιά αυτό είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Μαθαίνεται σταδιακά και γίνεται πράξη σε μεγαλύτερη ηλικία.
Μάνα θα πει να παρακαλάς να το πάρει ο ύπνος και να σου λείπει αμέσως μόλις κοιμηθεί
Για να βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν αυτή τη δύσκολη μετάβαση, πρέπει να δείξουμε κατανόηση.
Να τους πούμε ότι καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο. Και να προσπαθήσουμε να τους το κάνουμε πιο εύκολο. Αρχικά, καλό είναι να τους δίνουμε χρόνο. Να λέμε “μόλις τελειώσεις αυτή τη ζωγραφιά θα πάμε για δόντια και ύπνο” ‘ή “μπορείς να κάτσεις άλλα 5 λεπτά να παίξεις αλλά μετά θα συμμαζέψουμε και θα πάμε για μπάνιο”. Έτσι το παιδί προετοιμάζεται ψυχολογικά.
Μπορούμε, επιπλέον, να κάνουμε τη ρουτίνα του ύπνου λίγο πιο παιχνιδιάρικη.
Να θέλει, δηλαδή, το παιδί να αφήσει το παιχνίδι για να πάει για ύπνο. Να κάνουμε αγώνα δρόμου μέχρι το κρεβάτι ή να ακούσουμε ένα ωραίο τραγούδι μόλις ξαπλώσουμε!
Και μετά… το άγχος αποχωρισμού.
“Μαμά, κάτσε μαζί μου μέχρι να κοιμηθώ!”. Μια πολύ ωραία ιδέα είναι να πεις στο παιδί “θα έρχομαι κάθε 1 λεπτό να σε κοιτάω”. Μπορείς να του πεις ότι κάθε φορά που θα μπαίνεις στο δωμάτιο, θα του αφήνεις κάτι για να το βρει το πρωί. Μπορεί να αφήνεις ζωγραφιές, καρδούλες, αυτοκόλλητα ή τα αγαπημένα του κουκλάκια. Έτσι θα ξέρει ότι όλο το βράδυ, ήσουν εκεί, το κοιτούσες και το πρόσεχες!
Πηγή: The Mamagers.gr
Δημοσίευση σχολίου