«Δεν ήθελε ο Κύριος να μας σώσει
εξωτερικά, ως ένας από μηχανής θεός, όπως στις αρχαίες τραγωδίες. Μας έσωσε
μπαίνοντας μέσα στην ίδια τη δική μας την τραγωδία, μέσα στο δικό μας αδιέξοδο,
μέσα στον θάνατό μας, και στον τάφο μας ακόμα. Και όταν πια έκανε το μεγαλύτερο
έργο της φιλανθρωπίας Του, να μπει και μέσα στον τάφο μας, εκείνη την ώρα
νίκησε τον θάνατο, αναστήθηκε ο Ίδιος και συνανέστησε και εμάς. Δεν ήθελε να
μας αναστήσει, χωρίς ο Ίδιος να συγκαταριθμηθεί μεταξύ των νεκρών των εν
μνήματι κειμένων. Έτσι γνωρίζουμε ότι ο Θεός, τον οποίο πιστεύουμε, είναι ένας
Θεός ο οποίος πράγματι συμμερίστηκε όλη τη δική μας οδύνη και ταλαιπωρία. Και
δεν υπάρχει σημείο δυστυχίας του ανθρώπου το οποίο ο Ίδιος να μη συμμερίστηκε,
να μη έκανε δικό Του. Έκανε δικά Του όλα τα δικά μας παθήματα, εκτός της
αμαρτίας, για να μας θεραπεύσει από αυτά. Αν δεν έκανε δικό Του και τον δικό
μας θάνατο, δεν θα μας ανιστούσε ούτε θα θεράπευε τον θάνατό μας.[...] Αυτό το
ήθος του Χριστού φαίνεται σήμερα και φάνηκε και τη Μεγάλη Παρασκευή. Είναι το ήθος της βαθιάς
ταπεινοφροσύνης, είναι το ήθος της θυσίας, είναι το ήθος της προσφοράς, είναι
το ήθος του να τα δώσεις όλα υπέρ εκείνων τους οποίους αγαπάς, έστω και αν
αυτοί είναι οι εχθροί σου. Και αν εμείς οι Χριστιανοί δεν αγωνιζόμαστε,
ξεπερνώντας τη φιλαυτία μας και τον εγωισμό μας, να έχουμε το ήθος το ταπεινό
του Χριστού μας, δεν είμαστε άξιοι μαθητές Του.»
-Ἀρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ἱ.
Μ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους-
ΔΕΙΤΕ και άλλα πνευματικά μηνύματα: ΕΔΩ!)
Δημοσίευση σχολίου