Η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλους κι από όλα κι όταν χάνονται τόσες πολλές ψυχές με τέτοιο τραγικό , άδικο και άδοξο τρόπο, τότε το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να θρηνήσεις βουβά-σιωπηλά...
Η πατρίδα μας πολλαπλά τραυματισμένη από τις δολοφονίες αθώων ψυχών εξ' αμελείας κάποιων υπεύθυνων -ανεύθυνων, που βρίσκονται σε αξιώματα ακριβοπληρωμένα...
Το δυστύχημα αυτό, δεν πρέπει να λησμονηθεί ποτέ!
Όπως ακριβώς συνέβη με το Μάτι. Είναι εθνικές τραγωδίες που μας καθορίζουν. Που πρέπει, έστω και με σκληρό τρόπο, να μας υπενθυμίζουν πως το μέτρο των πάντων είναι ο άνθρωπος.
« Ποτέ ξανά !»
Με αφορμή αυτό το σύνθημα
γράφτηκε το ποίημα , που ακολουθεί:
Με αφορμή την
τραγωδία στα ΤΕΜΠΗ
"ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!"
Της Ρένας Γ. Τζωράκη
Μετά δακρύων
η φετινή Άνοιξη!
Άφατος ο στεναγμός,
ανείπωτη η οργή,
θυμού εκρήξεις,
ξέχειλη του σπαραγμού η οδύνη!
Οι λέξεις γίνανε σιωπές
στο θρήνο της ποιητικής
κραυγής μου…
Δάκρυα κυλούν ,
Με τον κωφάλαλο πόνο,
που τον ψηλαφείς με τα χέρια σου
μα …. δε διδάσκεται η νοηματική του
σε καμία σχολή !
Σε ποιον να συμπαρασταθείς
τι λόγια παρήγορα να πεις;
Ο πόνος αυτός μας δέρνει όλους
μας λυγίζει σαν
κλωνάρια στον άνεμο…
Μας συνεπαίρνει σε
ένα βυθό απελπισίας
κι ενοχής!
Όχι μόνο τους εξουσιαστές,
αλλά και όλους εμάς
που τους ανεχόμαστε ,
όλα αυτά τα χρόνια
των μνημονίων
της συνενοχής…
Που δίνουμε την ψήφο μας,
τόσο επιπόλαια,
τόσο αδύναμα,
τόσο ελαστικά
τόσο ανεύθυνα!
Μπήκε η Άνοιξη
τα αποδημητικά πουλιά χαθήκαν
στο αιώνιο σκοτάδι!
Τα καταβρόχθισε ο Θάνατος
εν ριπή οφθαλμού…
Όλα συντρίμμια!
Μια άμορφη μάζα!
Πυρακτωμένες μηχανές,
βαγόνια,
κι
ανθρώποι
εξαϋλωμένοι…
Πόνος βαθύς,
βαρύς και αμείλικτος
στην τραγωδία αυτή
την ψυχή σου κατακλύζει…
Στη σιωπή
τελικά,
οι ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
γεννιώνται!
Δημοσίευση σχολίου