«Θέλω να ζητήσω ένα συγγνώμη μέσα από την καρδιά μου γιατί
δεν καταφέραμε να σώσουμε τα παιδιά σας», είπε ο υπεύθυνος της ΜΕΘ Παίδων του
Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών, Ανδρέας Ηλιάδης, σε εκδήλωση που έγινε στη
Ναύπακτο με πρωτοβουλία της ΜΕΘ και του Συλλόγου Εθελοντών ΣυνΑνθρωποι προς
τιμήν 14 οικογενειών παιδιών δωρητών οργάνων. «Δεκατέσσερα παιδιά είναι παρόντα
σε αυτή την αίθουσα».
Ηταν μια σπάνια στιγμή, μια σπάνια συνάντηση ανθρώπων ενωμένων από τον ανείπωτο πόνο, αλλά και μια εσωτερική δύναμη, της αγάπης προς τον συνάνθρωπο. «Δεν μου αξίζει κανένα βραβείο, το βραβείο ανήκει στον μοναχογιό μου Γιώργο που έφυγε άδικα», όπως είπε η μητέρα του Γιώργου Ταμανίδη (3 ετών). «Με έκανες περήφανο γιε μου», είπε ο πατέρας του. «Ο γιος μας δεν ήθελε να βρίσκεται πιο χαμηλά από τους άλλους, ήθελε πάντα αγκαλιά», θυμήθηκε η μαμά του Απόλλωνα (16 μηνών). «Κατέληξε να είναι πιο ψηλά από εμάς». «Καμία επιστήμη, κανένα εργαλείο, καμία δεξιότητα δεν θα με μάθει να ζω χωρίς εσένα», είπε η μάνα του Βασίλη Πλούμη (16 ετών). «Δεν πιστεύω στην άλλη ζωή, αλλά είναι στείρος ναρκισσισμός να θάψεις με τα όργανά του το παιδί, όταν τα χρειάζονται άλλοι άνθρωποι», πρόσθεσε. «Οποιος βρεθεί σε αυτή τη θέση να σκεφτεί ότι από την άλλη μεριά κάποιος παρακαλάει για ένα θαύμα», είπαν οι γονείς του Ιωάννη Λίγκα (3,5 ετών). «Τα μηνύματα των γονέων ανέδειξαν τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά προς τον συνάνθρωπο, χαρακτηριστικά που δεν υστερούν στους Ελληνες», λέει στην «Κ» ο πρόεδρος του ΕΟΜ, καθηγητής Γεώργιος Παπαθεοδωρίδης.
Τρεις οικογένειες μίλησαν στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» για την απόφαση
να υπογράψουν το χαρτί της δωρεάς οργάνων των παιδιών τους, «μια στιγμή λογικής
στον απόλυτο παραλογισμό».
Πριν από χρόνια ο Γιώργος Μάσσιας έλαβε ένα αίτημα φιλίας
στο Facebook από έναν άγνωστο άνδρα. Για αρκετό καιρό δεν αντάλλαξαν κανένα
μήνυμα, μέχρι που ένα Πάσχα ο άγνωστος φίλος ανέβασε ένα κεράκι με ένα
ευχαριστώ στο παιδί που του είχε χαρίσει τη ζωή. Ο Γιώργος αμέσως φώναξε τη
σύζυγό του Ελένη Καγιάβα να έρθει στην οθόνη. «Είναι αυτός, το ξέρω!», της
είπε…
Ηταν Πάσχα του 2008 όταν ο γιος τους, Δημήτρης, στα πέντε
του χρόνια, για άγνωστη αιτία, είχε καταρρεύσει παίζοντας στο χωριό του
Γιώργου, λίγο έξω από την Αρχαία Ολυμπία. Διακομίσθηκε χωρίς σφυγμό στο Γενικό
Νοσοκομείο Πύργου, όπου οι γιατροί επανέφεραν τον σφυγμό του, τον διασωλήνωσαν
και εν συνεχεία τον μετέφεραν στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών. «Ο
γονιός διαισθάνεται», λέει στην «Κ» η κ. Καγιάβα. «Μου έλεγαν όλοι να έχω
κουράγιο, ότι θα συνέλθει το παιδί. Το ήλπιζα, αλλά μέσα μου ήξερα». Πράγματι,
τρεις μέρες αργότερα, ο διευθυντής της ΜΕΘ Παίδων του Πανεπιστημιακού
Νοσοκομείου Πατρών, Ανδρέας Ηλιάδης, καλούσε τους γονείς στο γραφείο του για
τελευταία φορά. «Σας ζητώ συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σώσω το παιδί σας», τους
είπε. Οι τρεις τους έμειναν για ώρα αγκαλιασμένοι κλαίγοντας. «Αφού μας εξήγησε
την κατάσταση και πως έγιναν όλες οι προβλεπόμενες εξετάσεις, το πόρισμα των
οποίων επιβεβαίωνε τον εγκεφαλικό θάνατο, μας είπε ότι έχουμε τη δυνατότητα να
προχωρήσουμε σε δωρεά οργάνων. Χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί ή να το έχουμε
συζητήσει, με μια φωνή είπαμε το “ναι”», θυμάται ο κ. Μάσσιας. «Μας βγήκε το
“ναι” λες και κάποιος μας το τράβηξε από το στόμα», λέει και η Ελένη.
Ενα 7χρονο κοριτσάκι στο Αννόβερο πήρε το ήπαρ του Δημήτρη,
μια 16χρονη από τη Ρόδο πήρε τον ένα νεφρό και ένας 33χρονος άνδρας από την
Αθήνα πήρε τον άλλο νεφρό. Ηταν ο άνδρας από το Facebook. Οταν ειδοποιήθηκε για
το συμβατό μόσχευμα, ήταν στα τελευταία στάδια νεφρικής ανεπάρκειας, μεταξύ
ζωής και θανάτου. Αφού ανέρρωσε από τη μεταμόσχευση, θέλησε να βρει ποιος τον
έσωσε. Συνδύασε γεγονότα, διάβασε την ειδησεογραφία, βρήκε το όνομα του
παιδιού. Μετά εκείνο το ποστ, ο Γιώργος έστειλε ένα μήνυμα. Βρέθηκαν, έκλαψαν,
αγκαλιάστηκαν. Σήμερα η γιορτή τού ενός είναι και γιορτή του άλλου.
«Εκείνη τη δύσκολη στιγμή, του απόλυτου παραλογισμού, πρέπει
να επικρατήσει για ένα δευτερόλεπτο η λογική», λέει ο Γιώργος, για τη στιγμή
που ο γονιός καλείται να υπογράψει το χαρτί της δωρεάς οργάνων του παιδιού του.
«Οταν ο γιατρός σού λέει ότι το παιδί σου θα καταλήξει και από την υπογραφή σου
εξαρτώνται ζωές, είναι αυτονόητο τι πρέπει να κάνεις». «Και οι δύο πιστεύουμε
στον Θεό», προσθέτει η Ελένη, «όμως ο Θεός δεν παίρνει τα όργανα, τη ζωή
παίρνει. Γιατί το όργανο να μη βοηθήσει έναν άνθρωπο που περιμένει σε μια λίστα
και του οποίου η ζωή κρέμεται από μια κλωστή;».
Δεκατέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Η πληγή δεν
ματώνει πια, αλλά το σημάδι είναι εδώ. Η ζωή συνεχίστηκε όχι μόνο για χάρη του
άλλου τους γιου, Ανδρέα, σήμερα 16 ετών, και της 13χρονης κόρης τους Αγάπης,
αλλά και για χάρη του Δημήτρη. «Ο Δημήτρης δεν φοβόταν τίποτε, δεν έβαζε κακό
στο μυαλό του, έδειχνε πολλή αγάπη παντού, σε αγνώστους», θυμάται η μαμά του.
«Μέχρι τα 5 του χρόνια μάς είχε μάθει να έχουμε υπομονή, αγάπη, να αγκαλιάζουμε
παραπάνω. Μετά μας έμαθε πολύ περισσότερα. Να προσφέρουμε σε ανθρώπους που το
έχουν πραγματικά ανάγκη».
«Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι οι λήπτες να χαρούν τη ζωή
τους», λέει η Βούλα Κολιοπούλου. Ο Ντίνος της «έφυγε» στα 16 του.
Δημοσίευση σχολίου