Ο Χρόνης Εξαρχάκος ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους. Είχε μπριόζικο στυλ, έδινε τέμπο στο ρόλο του και είχε την ικανότητα να μιλάει γρήγορα, αλλά πολύ καθαρά. Οι γκριμάτσες του και μόνο, αρκούσαν για να προκαλούν το γέλιο στους θεατές. Έφυγε νωρίς από τη ζωή και δεν πρόλαβε να ξεδιπλώσει ολοκληρωτικά την πλούσια κωμική του φλέβα.
Ο Πολυχρόνης Έξαρχος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου και μεγάλωσε στην Πλάκα. Σπούδασε τη δραματική τέχνη στη σχολή του Πέλου Κατσέλη.
Αποφοίτησε το 1963 και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στη «Βίλα των οργίων», με το θίασο Ρηγόπουλου – Αναλυτή.
Ένα χρόνο μετά κάνει και το ντεμπούτο του στο σινεμά, με την ταινία του Οδυσσέα Κωστελέτου, “Διαζύγιο αλά ελληνικά”.
Εμφανίστηκε σε 20 ταινίες και έπαιξε σε 60 επιθεωρήσεις. Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Γοργόνες και μάγκες (1968), Η Παριζιάνα (1969), Μαριχουάνα στοπ (1971), Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971) κ.ά.
Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν στο “Ακροπόλ” στο έργο, “Το παραμύθι πάει σύννεφο” (1982).
Δεν παντρεύτηκε ποτέ του. Η μητέρα του Άννα, ήταν ανάπηρη και έτσι ο Χρόνης πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο να την προσέχει και να την φροντίζει. Σε αυτό, αποδίδουν οι φίλοι του τα ξεσπάσματα και τις εκρήξεις που είχε, διότι η μητέρα του, του είχε πολύ μεγάλη αδυναμία και δεν τον άφηνε να παντρευτεί. Του έφερνε αντιρρήσεις διαρκώς, για όλες του τις επιλογές, προκειμένου να μην τον χάσει από κοντά της.
Έπαιξε με τον Μάνο Κατράκη, όταν το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» ήταν στις δόξες του, στο έργο του Σέξπιρ «Ιούλιος Καίσαρ» (1964), με την Κατερίνα στα έργα «Χαρτοπαίχτρα», «Αντροτραγανίστρα» και «Ελάτε να γελάσουμε», με τον Κώστα Βουτσά, τη Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου στα έργα «Μην πατάτε τη χλόη» και «Ο Καραγκιόζης στη Βουλή».
Το υποκριτικό του ταλέντο και τα προσόντα του αναδείχτηκαν όταν έπαιξε στο «Γλάρο» του Τσέχωφ με τον Γιάννη Φέρτη και την Ξένια Καλογεροπούλου (1966), ενώ είχε ήδη γίνει ευρύτερα γνωστός με τη συμμετοχή του στο θεατρικό του Αλέκου Σακελλάριου «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», που παρουσιάστηκε από το θίασο Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ, προτού γυριστεί σε ταινία και γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία. Μαζί τους έπαιξε και στο έργο του Πολ Όσμπορν «Ο κόσμος της Σούζι Βογκ».
Ο Χρόνης Εξαρχάκος συμμετείχε και σε πολλές απ’ τις ταινίες που σφράγισαν τη χρυσή εποχή της Φίνος Φιλμ: «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Γοργόνες και μάγκες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και «Κάτι κουρασμένα παλικάρια».
Το 1965 συμμετείχε στην ανολοκλήρωτη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Forminx Story».
Στην τηλεόραση, πρωταγωνίστησε στη σειρά του Αλέξη Τριανταφύλλου «Ένας απίθανος ντετέκτιβ», που προβλήθηκε το 1973 από την ΥΕΝΕΔ. Ενσάρκωνε τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τίτο Χαρίτο, που έμπλεκε σε απίθανες καταστάσεις, στην προσπάθειά του να εξιχνιάσει διάφορες υποθέσεις.
Ο Χρόνης Εξαρχάκος πέθανε μόνος στις 27 Σεπτεμβρίου 1984 στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» της Αθήνας, νικημένος από την επάρατη νόσο. Έπασχε από καρκίνο των οστών.Ασθένησε σοβαρά στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο Λονδίνο, χωρίς όμως επιτυχία. Η κηδεία του έγινε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.
Ακόμα και το διάστημα που η κατάσταση του γινόταν όλο και χειρότερη και είχε ξεκινήσει να βλέπει το τέλος, τις ώρες που ο πόνος βρισκόταν σε ύφεση, ο Χρόνης δεν έχανε το χιούμορ του και αστειευόταν συνέχεια με τις νοσοκόμες…
Ένα χρόνο μετά τον άδικο χαμό του, δεν άντεξε και η μητέρα του και έφυγε από τη ζωή, πηγαίνοντας να συναντήσει το γιο της…
Δημοσίευση σχολίου