Όλα όσα μπορείτε να
κάνετε για να διαχειριστείτε ψύχραιμα το «ξέσπασμα» του παιδιού σε δημόσιο χώρο
για να αποκλιμακώσετε την ένταση.
Τα παιδιά κλαίνε. Ή φωνάζουν. Ή τα κάνουν και τα δύο
ταυτόχρονα. Σίγουρα πάντως δεν είναι διακριτικές παρουσίες στον χώρο, και
σίγουρα δεν τα αφορά καθόλου το πού βρίσκονται, όταν αισθάνονται την ανάγκη να
ξεσπάσουν. Από την πλευρά μας, δεν αποκλείεται κάποιες φορές να αισθανόμαστε
ντροπή για την ενόχληση που προκαλούμε στους γύρω μας, αλλά και να μας
δημιουργείται η αίσθηση ότι όλοι όσοι παρακολουθούν μας κρίνουν για την
ανατροφή που τους δίνουμε.
Μαντέψτε. Αυτό το πρόβλημα είναι δικό μας και όχι των
παιδιών μας, τα οποία ορισμένες φορές δεν μπορούν παρά να εκτονώσουν τα έντονα
συναισθήματα που βιώνουν. Κάθε εμπειρία που για εμάς είναι τετριμμένη, για
εκείνα είναι απολύτως καινούργια, ενώ δεν έχουν αναπτύξει ακόμη τρόπους ήρεμης
διαχείρισης των συναισθημάτων τους. Υπάρχει, λοιπόν, κάτι που μπορούμε να
κάνουμε για να τα παρηγορήσουμε;
Ξεχνάμε τον εγωισμό μας
Όσοι άνθρωποι σας επικρίνουν επειδή το παιδί σας είχε ένα
ξέσπασμα σε δημόσιο χώρο, μάλλον δεν έχουν παιδιά. Επομένως, ίσως στην
προκειμένη περίπτωση θα ήταν καλό να μην έχουν και άποψη. Έτσι κι αλλιώς, η
γνώμη τους δεν είναι δουλειά σας. Δικό σας καθήκον είναι να παρηγορήσετε το
μικρό σας που – προφανώς – δεν περνά και τόσο καλά αυτή τη στιγμή.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε το ξέσπασμα
του παιδιού
Κοιτάζουμε το παιδί μας στα μάτια, το αγκαλιάζουμε ή το
χαϊδεύουμε απαλά – τα περισσότερα παιδιά χαλαρώνουν με την επαφή – και σε ήρεμο
και γλυκό τόνο, του λέμε:
«Αγάπη μου, λυπάμαι που έχεις αναστατωθεί. Τι έγινε;» Έτσι,
του δείχνουμε ότι αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά του, ενώ παράλληλα είμαστε εκεί
για να ακούσουμε τι το ενόχλησε.
«Δεν βιαζόμαστε». Του δείχνετε ότι μπορείτε να περιμένετε
μέχρι να είναι σε θέση να σας μιλήσει ή μέχρι να ηρεμήσει. Κυρίως, δεν του
δημιουργείτε την αίσθηση ότι πρέπει να κρύβει τα συναισθήματά του, όπως θα
συνέβαινε αν βιαζόσασταν να το μεταφέρετε στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο.
«Θα μπορούσες να μου πεις τι συνέβη;». Ίσως η αιτία είναι
πιο απλή και άμεσα επιλύσιμη από ό,τι νομίζετε, πράγμα που μπορεί να
διευκολύνει την κατάσταση. Από την άλλη, μπορεί να ανακαλύψετε ότι δεν μπορεί
να σας εξηγήσει τι έγινε, όμως ακόμη και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να το
κάνετε να καταλάβει ότι οι συναισθηματικές του αντιδράσεις είναι αποδεκτές.
Πολλά νήπια αδυνατούν να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους τη στιγμή του
ξεσπάσματος.
Μην πείτε ποτέ στο παιδί…
Αποφύγετε κάθε φράση που του δείχνει ότι το μόνο που σας
ενδιαφέρει είναι να σταματήσει να κλαίει, όπως:
«Μην κλαις»
«Ηρέμησε»
«Δεν έγινε και τίποτα»
«Συγκεντρώσου»
«Μας βλέπουν»
«Όχι εδώ»
«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνεις έτσι»
«Δεν υπάρχει λόγος για δράματα»
Τέτοιου είδους φράσεις το κάνουν να ντρέπεται και απαξιώνουν
τα συναισθήματά του.
Θυμηθείτε: Το χιούμορ μπορεί να το κάνει να νιώσει καλύτερα,
ο σαρκασμός όμως το ταπεινώνει. Θέλετε το παιδί σας να σας νιώθει κοντά του και
να ξέρει ότι το σέβεστε, αλλιώς η σχέση σας αρχίζει να αποκτά ρωγμές ήδη από
την νηπιακή του ηλικία. Σκεφτείτε πώς αισθάνεστε εσείς όταν ανοίγεστε
συναισθηματικά μόνο και μόνο για να βιώσετε την απόρριψη.
Αφού ηρεμήσει, μπορείτε να το ρωτήσετε και πάλι τι έγινε.
Για να το κάνετε να νιώσει πιο άνετα, πείτε του: «Καμιά φορά κι εγώ θυμώνω
χωρίς να ξέρω γιατί» – πράγμα που κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι ψέμα έτσι κι
αλλιώς. Με αυτό τον τρόπο, του μαθαίνετε πως έχει δικαίωμα να εκφράζει τα
συναισθήματά του, πράγμα που θα το βοηθήσει να τα διαχειρίζεται καλύτερα, αλλά
και να αναπτύσσει πιο υγιείς σχέσεις στο μέλλον. Επίσης, τα βοηθάτε να
καταλάβουν ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι μέρος της ζωής μας. Δεν είναι
κάτι τρομερό, δεν κρατούν για πάντα και μπορούμε να μάθουμε να τα
διαχειριζόμαστε. Αυτή η γνώση θα τα βοηθήσει να πάρουν ρίσκα χωρίς να φοβούνται
την απογοήτευση.
Πηγή:imommy.gr
Δημοσίευση σχολίου