Καλωσορίζουμε τον Σεπτέμβριο,
τον πρώτο μήνα του Φθινοπώρου με την γλυκιά , παρηγορήτρα και θεόπνευστη ποίηση…
Εύχομαι σε όλους σας ένα μήνα δημιουργικό, γεμάτο Αγάπη, Υγεία,
πληρότητα και πάνω από όλα αισιοδοξία και πίστη!
Δεν είμαστε μόνοι, έχουμε την Αγάπη μέσα μας
και ένα Ζωντανό Θεό, να κατευθύνει τις σκέψεις, το νου, την καρδιά μας…
Αρκεί να το πιστεύουμε αληθινά, και να μην δίνουμε σημασία στα φαινόμενα, στα εξωτερικά πράγματα , μα στην Ουσία των πραγμάτων…
Ας στραφούμε στο Φως, στα Αιώνια και όχι στα εφήμερα!
Και να θυμάστε πάντα:
Να θυμάστε πως... η ζωή μας είναι τόσο σύντομη, για να τη σπαταλάμε αλόγιστα χωρίς προσφορά στον Άνθρωπο και την Αγάπη…
Η συγχώρεση είναι πιο μεγαλειώδης από την κατάρα…
Το μεγαλείο βρίσκεται στην Απλότητα….
Η Αγάπη κατοικεί στην καλοσύνη…
Προτιμήστε να προσφέρετε από το να αρπάζετε…
Χαμογελάστε από το να να μεμψιμοιρείτε…
Όταν απελπίζεστε , προσευχηθείτε…
Δημιουργήστε ,παρά να γκρεμίζετε..
Επιλέξτε την Αγάπη , παρά το μίσος…
Σίγουρα η Ζωή μας θα γίνει καλύτερη και η Ειρήνη θα είναι ο παντοτινή συντρόφισσα στη μοναξιά μας….
Καλό Φθινόπωρο και κάθε ευλογία στη Ζωή σας…
Λογοτεχνικό περιβόλι της Ρένας Γ. Τζωράκη©.
Περισσότερες ευχές για Καλό μήνα πατήστε επάνω στο σύνδεσμο:
Επιλεγμένα ποιήματα για το Σεπτέμβριο και το ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
«Ελένη» . Του Οδυσσέα Ελύτη.
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια
ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές
ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε —σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη—
Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλού
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ώς τον ήλιο
Λέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν κι απομακρύνονται
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας
Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου
Το φως στον άσπιλο ουρανό
Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική
Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα
Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη
Που δε βλέπει τίποτε
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα
του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο
Γιατί έγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα
και λόγια
Λόγια όχι σαν τ’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:
Εσένα!
Οδυσσέας Ελύτης. [1940] 2007.
Προσανατολισμοί. 15η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος.
Προσανατολισμοί. 15η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος.
«Φθινόπωρο» του Βίκτωρα Ουγκώ.
«Τώρα η αυγή δεν είναι πια σαν πρώτα ξάστερη
τόσο ζεστός δεν είναι πια ο αγέρας
τόσο καθάριος ο ουρανός..
Πέρασαν οι μεγάλες μέρες
τελειώνουν οι χαριτωμένοι μήνες,
αλίμονο, να που τα δέντρα κιόλας κιτρινίζουν!
Με πόσο γρήγορο περπάτημα φεύγει ο καιρός!
Νομίζεις πως τα μάτια μας που θάμπωνε το καλοκαίρι
μόλις επρόλαβαν να δουν τα πράσινα φυλλώματα.
Για όποιον ωσάν κι εμένα ζει με τα παράθυρα ανοιχτά
πικρό είναι το φθινόπωρο
με το βοριά του και την καταχνιά του
και το χαμένο καλοκαίρι φίλος που έφυγε.
«Χαίρετε», λέει τούτη η φωνή που κλαίει μες στην ψυχή μου,
χαίρε γαλάζιε μου ουρανέ που μια ζεστή πνοή χαϊδεύει!
Χαρές του ολάνοιχτου ύπαιθρου
μέσα στα δάση θόρυβοι φτερών,
περίπατοι, ρεματαριές γιομάτες μακρινές φωνές,
λουλούδια, ευτυχίες αθώες των ήρεμων ψυχών,
χαίρετε αυγές! Τραγούδια! Δροσοσταλάσματα κι αχτίδες!
Αφού όλα φεύγουν, ας προσθέσουμε:
ω ευλογημένες και γλυκές ημέρες
ωϊμένα! Θα ξανάρθετε;
Θα με ξαναβρείτε;
(από το «Αντρέα Καραντώνη, «Ξένη λογοτεχνία,
John Atkinson Grimshaw (1836 - 1893) A Golden Shower
«Φθινοπώριασε» Του Αρθούρο Ρεμπώ.
Φθινοπώριασε (σε μετάφραση Χριστόφορυ Λιοντάκη).
“Φθινοπώριασε! – Προς τι όμως ο πόθος για παντοτινό ήλιο; Εμείς είμαστε στρατευμένοι στην ανακάλυψη του θείου φωτός. – Μακριά απ’ τους ανθρώπους που φθίνουν με τις εποχές.
Φθινόπωρο. Η βάρκα μας μετέωρη μες στην ασάλευτη ομίχλη επιστρέφει στο λιμάνι της δυστυχίας στην απέραντη πολιτεία με τον ουρανό λεκιασμένο από φωτιά και λάσπη. Κουρέλια που σαπίζουν. Μουσκεμένο στη βροχή ψωμί. Μέθη…μέθη…μέθη… Και χιλιάδες έρωτες που με σταύρωσαν. Δε θα σταματήσει πια αυτή η λάμια να εξουσιάζει εκατομμύρια ψυχές και σώματα νεκρών που θα αντιμετωπίσουνε τη θεία κρίση. Ο εαυτός μου… Κοιτάζω πάλι τον εαυτό μου. Κοιτάζομαι ξανά. Το δέρμα μου φαγωμένο από το πύο και την πανούκλα. Στα μαλλιά μου σκουλήκια και στην καρδιά μου παντού σκουλήκια. Ξαπλωμένος ανάμεσα σε άγνωστους χωρίς ηλικία, χωρίς αισθήματα… Θα μπορούσα να πεθάνω εδώ… Τι φριχτή ανάμνηση.
«Άγιος ο έρωτας». Του Διονύση Καρατζά
Έφεδρος Αύγουστος αυτοκτόνησε
απόβραδο αγάπης, θάλασσα ορχηστρική
κατευοδώνει την ψυχή του
στον κάτω ουρανό των χαμένων φεγγαριών
κι οι νεοσύλλεκτοι μήνες του Φθινοπώρου
ορκίζονται στο σύνταγμα της νύχτας
σε στάση προσευχής.
Άγιος ο έρωτας,άγιος ο καημός
άγιος ο θάνατος ελέησον, ελέησον ημάς
Κόκκινα τα συναισθήματα ομοβροντούν
η αγάπη μου εχάθηκε στ’ αστέρια
η αγάπη μου εχάθηκε στ’ αστέρια( χ2 )
Έφεδρος Αύγουστος αυτοκτόνησε
απόβραδο αγάπης, θάλασσα ορχηστρική
κατευοδώνει την ψυχή του
στον κάτω ουρανό των χαμένων φεγγαριών
κι οι νεοσύλλεκτοι μήνες του Φθινοπώρου
ορκίζονται στο σύνταγμα της νύχτας
σε στάση προσευχής.
Άγιος ο έρωτας,άγιος ο καημός
άγιος ο θάνατος ελέησον, ελέησον ημάς.
«Κάθε Σεπτέμβρη» Του Φοίβου Δεληβοριά.
Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ’ το χωριό σου
και μόνο απ’ τ’ άσπρα μέρη κάτω απ’ το μαγιό
θ’ αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου
που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ
Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός
κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως
Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο
κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ
τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο
και να μου κάνει την καρδιά μου Γης Μαδιάμ.
«Χάθηκα μές στη ζωή μου». Της Λούλας Αναγνωστάκη.
Αύγουστος, φώτα στην παραλία
τα πλοία φεύγουν για τα νησιά.
Φεύγουν οι φίλοι, φεύγουν τα πλοία.
Με γέλασες και είναι αργά.
Ήρθε ο Σεπτέμβρης, ήρθε ο χειμώνας
στην παραλία τη σκοτεινή.
Χάθηκα μέσα στη ζωή μου,
χαθηκες μέσα στη βροχή…
«Αύγουστος είναι». Του Ηλία Κατσούλη.
Αύγουστος είναι το τραγούδι του Νικόλα
και κάποια νύχτα στη ζωή που τα’χεις όλα
μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι
να παίζει Μάλαμα, Περίδη και Λιδάκη
Αύγουστος είναι και του Ρίτσου η σονάτα
αλλά μπορεί κι ένα χωνάκι σοκολάτα
του σεληνόφωτος αυτή η πανδαισία
να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία…
Αύγουστος είναι ο ρεμβασμός του Σκιαθίτη
κι οι αναμνήσεις απ’ το φως του Πανορμίτη
φλόγα κεριού σε ταπεινό προσκυνητάρι
με το σπαθί του Αρχαγγέλου στο θηκάρι.
Αύγουστος είναι και το δεύτερο φεγγάρι
προτού προλάβει ο Σεπτέμβρης να το πάρει
πέντε-έξι στίχοι που αγαπάς και τους θυμάσαι
είσαι κι εσύ που ξαγρυπνάς κι όταν κοιμάσαι.
Κάθε μήνας Αύγουστος ( Χανιά ). Του Κώστα Λειβαδά
Κοίτα σκοτεινιάζει.
Το λιμάνι φεγγάρι που ανάβει.
Κόκκινο το τζάμι
κι η ζωή μες το κύμα που σβήνει.
Δε μ’ αφήνει…
Κάθε μήνας Αύγουστος, θάλασσα φωτιά,
τούτη η πόλη είναι εδώ για πάντα.
Κάθε μήνας Αύγουστος, τρέλα του Νοτιά.
Μέσα στα σοκάκια ξέφυγε η καρδιά,
εμείς θα ‘μαστε εδώ για πάντα.
Πως ν’ αντέξει ο θάνατος τέτοια μοιρασιά…
Πες μου, πόσο ακόμα,
το μελτέμι θα σπρώχνει κοντά σου.
Μέθυσε όλη η νύχτα
κι εγώ αλλάζω μορφή στα φιλιά σου
Στα φιλιά σου…
Εκείνο που μας ένωσε
εκείνο και μας χώρισε.
Κι αυτό που δεν προχώρησε
δεν ήμασταν εμείς.
Σεπτέμβριο το λέγανε
το κύμα που μας γνώρισε.
Τι κρίμα που δεν ένοιωσε
κανένανε κανείς.
Χωριστά θα μας βρει ο καινούργιος χειμώνας,
με πουλόβερ καινούργια και παλτά περσινά.
Μια κουρτίνα μπροστά ο καινούργιος χειμώνας
που θα γράφει στην ούγια: «Δυο καρδιές χωριστά».
Εκείνο που μας ένωσε
εκείνο θα μετρήσει.
Το αίνιγμα κι η λύση
δεν ήμασταν εμείς.
Σεπτέμβριο τη λέγανε
την πέτρα που δεν κύλησε.
Και πες της πως δεν φίλησε
κανένανε κανείς.
« Πίσω από το παράθυρο του Φθινοπώρου» .
(Απόσπασμα από την Αριθμητική Αναμονής) . Του Νίκου Πενταρά.
Κάθεσαι
πίσω απ’ το παράθυρο του φθινοπώρου
και βασανίζεις την άνοιξη
Σου λέω
να ελευθερώσεις τα πουλιά
και να ταξιδέψεις μαζί τους
μέχρι την άκρη του ορίζοντα
Σου λέω
να δώσεις το σχήμα τους στα όνειρά σου
και τη φωνή τους στα τραγούδια σου
Ολόγυμνη
με πρόσωπο λεμόνι κατακίτρινο
κι αχτένιστα μαλλιά
έρχεσαι
φεύγεις και ξανάρχεσαι
Σου πλένω
με το δάκρυ μου το πρόσωπο
σε ντύνω
με τους στίχους μου
σου χτενίζω τα μαλλιά
μα πάλι φεύγεις
ολόγυμνη
με πρόσωπο λεμόνι κατακίτρινο
κι αχτένιστα μαλλιά
κάθεσαι
πίσω απ’ το παράθυρο του φθινοπώρου
και βασανίζεις την άνοιξη.
Έλα
δώσε στις μέρες σου κουράγιο
φώτισε με χαμόγελα τ' αστέρια
δάνεισε τα φτερά των ονείρων σου
στα χελιδόνια
και τραγούδησε μαζί τους την Άνοιξη.
(Απόσπασμα από την ανέκδοτη ποιητική σύνθεση "Αριθμητική αναμονής" του Νίκου Πενταρά).
Σε όλους εσάς με όλη μου την αγάπη και τις ευχές μου για ένα γλυκό ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!
Καλή ακρόαση!
Δημοσίευση σχολίου