ΨΥΧΗ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ του
ΑΝΤΩΝΗ ΘΑΛΑΣΣΕΛΗ.
Πίσω από το θαμπό δάκρυ
της Κύπρου κόρη Αμμόχωστο
αρχόντισσα προβάλλεις.
Γαντζωμένο το σώμα στα
αγκαθωτά συρματοπλέγματα
σκαρφαλώνει ματωμένο ν’
αντικρίσει
την ψυχή που μέσα άφησε
να τριγυρνά μόνη της.
Πλανιέται λεύτερη στους
έρημους δρόμους.
Χτυπάει τις καμπάνες της
νίκης στα αγέρωχα καμπαναριά.
Ανοίγει τα μάνταλα στις
πόρτες
παρέα με τόσες ψυχές
στο τραπέζι στρώνεται
σηκώνει τη ελπίδας το
ποτήρι
τραγούδι της λευτεριάς
να ψάλει.
Κλάμα βουβό, λυγμός που
τον σέρνει αέρας
στην άκρη της γης το
άδικο να φανερώσει.
«Γη της Χαράς του έρωτα
της Αφροδίτης μάνα
πότε θα ακούσεις τη
γλυκιά
της λευτεριάς καμπάνα»
Ανοίγει τους οντάδες
ξεσκονίζει παλιές
φωτογραφίες,
του πάτερα, της μάνας,
του αδικοχαμένου αδελφού.
Θαμμένοι στα σκλαβωμένα
χώματα
μοιρολογούν ανήσυχες οι
ψυχές τους
και τ’ αγιασμένα
κόκκαλα τρίζουν από τη θλίψη.
Μυρίζει ματωμένα
νυχτολούλουδα
ακούει το λυπημένο
κελάηδημα των πουλιών.
Με αίμα ζωγραφίζει το
μαντήλι του αποχαιρετισμού
και χαράζει του
γυρισμού νοσταλγικούς δρόμους.
Στο φως του ήλιου
κρύβει στην αγκαλιά της
ν’ αφουγκραστεί της
ελπίδας το Ευαγγέλιο.
Πότε θα μοιραστεί η
χαρά στον αγιασμένο τόπο.
Πότε τα καρδιοχτύπια θα
σημάνουν Ανάσταση.
Πότε τα όνειρα θα
ταξιδέψουν στις πτυχές του άνεμου.
Πότε το γαλάζιο σεντόνι
θα ντύσει τ’ αυγινά χρώματα.
Ποτέ οι Αγκαλιές θα
σμίξουν σφιχτές στο αναπάντεχο άκουσμα.
Πότε το χαρμόσυνο
μήνυμα θα πλέξει στεφάνι νίκης.
Πάνω στα δάκρυά της
προσμονής ρίχνει το λευκό πέπλο της
σκεπάζοντας τα μαύρα
χρώματα του Αυγούστου.
Υμνεί κάτω απ’ τις
αψίδες της βροχής την αύρα που έρχεται.
Σαν ουράνιο τόξο
αχνοφέγγει, κι απλώνει το φως της παντού.
Λεύτερη πάντα τριγυρνά
κι αλυσίδες δεν την κρατούνε.
Ο ποιητής Αντώνης Θαλασσελης:
Δημοσίευση σχολίου