Εξομολογηθείτε στον
εαυτό σας: θα πεθαίνατε τάχα, αν σας απαγόρευαν να γράφετε; Τούτο, πρώτ΄ απ’
όλα: αναρωτηθείτε, την πιο σιγηλή ώρα της νύχτας σας: Πρέπει να γράφω; Σκαλίστε
βαθιά μέσα σας, να βρείτε την απόκριση. Κι αν η απόκριση τούτη αντηχήσει
καταφατικά, αν απέναντι στο βαθυσήμαντο τούτο ρώτημα μπορείτε να υψώσετε ένα
στέρεο κι απλό Πρέπει, τότε πλάσετε τη ζωή σας σύμφωνα μ’ αυτή την ανάγκη. Η
ζωή σας, ακόμα και στην πιο αδιάφορη, την πιο άδειαν ώρα της, πρέπει να γίνει
σημάδι και μάρτυρας αυτής της ορμής. Ζυγώστε, τότε τη φύση. Πασχίστε, τότε, να
πείτε, σα να ‘σαστε ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη, τι βλέπετε, τι ζείτε, τι
αγαπάτε, τι χάνετε. Μη γράφετε ερωτικά τραγούδια. Αποφεύγετε, πρώτ’ απ’ όλα,
τούτα τα πολύ τρεχούμενα και συνηθισμένα θέματα: είναι τα πιο δύσκολα, κι ο
ποιητής πρέπει να φτάσει σ’ όλη την τρανή ωριμότητα της δύναμης του για να
μπορέσει να δώσει κάτι δικό του, εκεί όπου σίγουρή και λαμπερή κάποιες φορές –
η παράδοση παρουσίασε τόσην αφθονία.
Γράμματα σ’ ένα νέο
ποιητή, Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Δημοσίευση σχολίου