ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ:" AN ΔΕΝ ΜΕ ΒΓΑΛΕΤΕ ΕΞΩ, ΘΑ ΣΤΟΛΙΣΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ...ΣΚΥΛΟ."

 

Μια από τις πιο ωραίες ειδήσεις που «έσκασαν» τον τελευταίο καιρό -και δεν ήταν δυστυχώς και πολλές- είναι πως η ταλαντούχα Ελένη Ράντου επιστρέφει στην τηλεόραση μετά από μία δεκαετία. Η ίδια δηλώνει ενθουσιασμένη για το γεγονός, αλλά οργισμένη από την απαξίωση της πολιτείας για τον πολιτισμό και τον χώρο του θεάτρου και τονίζει πως μόνο με χιούμορ μπορούμε να βρούμε τη δύναμη για να ξεπεράσουμε όσα άγρια συμβαίνουν.

 

Να ξεκινήσουμε με την είδηση της επανόδου σου στην τηλεόραση. Τόσο καιρό περιμέναμε και ακούγαμε διάφορα σενάρια για επιστροφή της σειράς «Εργαζόμενη γυναίκα», για συζητήσεις με το Mega και για μια «Ζακετούλα» που «παίζει» για την ΕΡΤ.

 

Πάμε να σου τα απαντήσω ένα-ένα. Δεν έγινε ποτέ καμία κουβέντα με το Mega - δεν ξέρω καν πώς βγήκε όλο αυτό. Οπως, επίσης, δεν συζητήθηκε ποτέ η επιστροφή της «Εργαζόμενης γυναίκας». Το διάβασα κι εγώ και, μάλιστα, μίλησα με τα παιδιά που το έγραψαν με τόση δεινότητα, τον Νίκο Σταυρακούδη και τη Σάρα Γανωτή, που επίσης δεν ήξεραν τίποτα. Ξέρεις πώς είναι αυτά! Δεν υπάρχουν ειδήσεις, οπότε σκαρφίζονται κάποιες. Οχι, δεν θα γυρίσει η «Εργαζόμενη γυναίκα», γιατί πτώχευσε η εταιρεία παραγωγής, έγιναν δικαστήρια και διάφορα άλλα απείρου κάλλους, που δεν θέλω να σταθούμε πάλι σε αυτά. Δεν έχει κανένα νόημα.

 

Σου το ανέφερα γιατί διάβασα πως λύθηκαν αυτά τα προβλήματα που αναφέρεις και η σειρά πήρε «πράσινο φως».

 

Κανένα «πράσινο φως»! Μακάρι να γινόταν και πάλι αυτή η σειρά. Θα ήταν όνειρο ζωής να ξαναγίνει, γιατί την είχα αγαπήσει πάρα πολύ. Ηταν μια σειρά που θα μπορούσα να την κάνω για όλη μου τη ζωή, γιατί δεν έχουν και ηλικία οι ηρωίδες. Θα την έκανα μέχρι να έχω δυνάμεις να παίζω, αλήθεια σου το λέω. Είκοσι επεισόδια τον χρόνο να κάναμε, θα ήταν δώρο για μένα. Θα έπαιζα όλα αυτά τα διαφορετικά πρόσωπα - ακόμα και ένα από αυτά θα μπορούσε να «τρέχει» στον χρόνο. Ας πούμε, αυτή η περιπτερού με το πλούσιο στήθος (γελά) θα μπορούσε να είναι μια ιστορία που να έχει συνεχώς νέα επεισόδια.

 

Δεν θα γίνει όμως, οπότε πας για άλλα, Ελένη;

 

Το μόνο που ισχύει από όλα αυτά που ακούγονται είναι ότι είχε πέσει στο τραπέζι από τον Αύγουστο η ιδέα να γίνει μια κωμική σειρά στην ΕΡΤ, που λέγεται «Ζακέτα να πάρεις». Συσκέπτονταν από τότε και μόλις την περασμένη εβδομάδα δόθηκε το «πράσινο φως» να προχωρήσουμε. Ηρωίδες της εν λόγω σειράς είναι τρεις μανάδες Θεσσαλονικιές, που κατεβαίνουν στην Αθήνα όπου ζουν οι γιοι τους. Καλώς εχόντων των πραγμάτων -γιατί έχει τρομάξει το μάτι μας με τόσες ανατροπές!- θα ξεκινήσουμε γυρίσματα αμέσως μετά τις γιορτές, με σκηνοθέτη τον εξαίρετο Αντώνη Αγγελόπουλο.

 

Για τις άλλες δύο ηρωίδες, πάλι, έχουν ακουστεί πολλά ονόματα, που σίγουρα κάποια δεν ισχύουν...

 

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι πως ο Αντώνης έχει κουβεντιάσει θερμότατα με την έξοχη Δάφνη Λαμπρόγιαννη και απομένει να κλειστεί η τρίτη...

 

Μα τι ωραία που θα επιστρέψεις στην τηλεόραση! Σου έλειψε αυτά τα δέκα χρόνια; Γιατί τόσα ήταν.

 

Οπως ξέρεις καλά, είχα ρίξει όλο μου το βάρος στο θέατρο, όπου έχω όλη την ευθύνη, από την παραγωγή μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Δεν μπορώ να μοιράζομαι σε δύο πράγματα και για αυτό απείχα τόσο καιρό. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πάρει και στα χέρια μου ένα γερό σενάριο που να με ιντριγκάρει τόσο. Τώρα, με τη συγκυρία που τα θέατρα είναι κλειστά μέχρι νεωτέρας -αργεί πολύ αυτή η... νεωτέρα!- είπα να κάνω τηλεόραση ξανά. Το σενάριο του Αποστόλη Τσαούσογλου, που έχει κάνει με μεγάλη επιτυχία τη σειρά «Το σόι σου», το βρήκα πολύ χαριτωμένο και έξυπνο, πολύ αγαπησιάρικο, και πρέπει να σου πω ότι αποθεώνει την Ελληνίδα μάνα σε όλο της το μεγαλείο! Και, να το τονίσω, είναι δική μας σειρά και όχι άλλο ένα ξένο φορμάτ. Φτιάχνεται μια γερή ομάδα και πάμε. Εχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας, αλλά έχουμε και πολύ κέφι. Να σταθώ σε αυτό, γιατί ο κόσμος βλέπει μια σειρά και λέει τι ωραία βγαίνουν και παίζουν. Δεν είναι έτσι! Χρειάζεται προετοιμασία μηνών, σκληρή δουλειά από όλη την ομάδα. Εχουμε όλοι μεράκι και πάμε να τα καταφέρουμε σε μια δύσκολη και ανισόρροπη εποχή - ανισόρροπη δεν είναι; Δεν ξέρεις πού πατάς και πού πηγαίνεις. Είμαστε όλοι σαν να βρίσκεται μπροστά μας κινούμενη άμμος. Αλλάζουν όλα. Γκρεμίζονται πολλά - για να μην πω όλα. Προσέχεις, λοιπόν, πού πατάς και πού πηγαίνεις.

 

Τον εγκλεισμό πώς τον βιώνεις αλήθεια, Ελένη;

 

Δύσκολα... Πιο δύσκολα από την πρώτη φορά, από την πρώτη καραντίνα. Εχουμε κουραστεί όλοι, γιατί έχει περάσει περίπου ένας χρόνος που ζούμε με αυτό. Θα λαλήσουμε στο τέλος (γελά). Ξύπνησα μια μέρα κι έλεγα στον Βασίλη αυτό το τραγούδι, το «Αλλη μια μέρα δίχως σκοπό, μια καλημέρα τι να σ’ την πω;» (γελά). Πώς να γεμίσεις όλο αυτό τον χρόνο; Ημασταν στη μια πλευρά που τρέχαμε μαραθώνιο ασταμάτητο και βρισκόμαστε τώρα στην άλλη πλευρά του εγκλεισμού. Εφτιαξα τις ντουλάπες δέκα φορές, άλλαξα τη διακόσμηση του σπιτιού πενήντα φορές (γελά), στόλισα με λαμπάκια όλο το σπίτι, εσωτερικά και εξωτερικά, τι άλλο να κάνω η γυναίκα; Αν δεν με βγάλετε έξω, είπα στον Βασίλη, θα στολίσω και τον... σκύλο (γελά). 

Μα έχω άδικο;

 

Λαλήσαμε όλοι. Λαλήσαμε κανονικότατα! Κι εγώ το ίδιο κάνω, όπως οι περισσότεροι. Ντουλάπες, διακόσμηση, λαμπάκια. Σκύλο δεν έχω... Είναι σουρεάλ!

 

Σουρεάλ και πολύ δύσκολο κι ας αστειευόμαστε για να ξορκίσουμε το κακό. Είναι πολύ δύσκολο...

 

Δύσκολο πολύ και για την τέχνη και τον πολιτισμό που απαξιώθηκαν από την πολιτεία εντονότατα...

 

Ναι, υπάρχει μια απίστευτη απαξίωση. Σαν να μην υπάρχουμε. Μια αίσθηση ανυπαρξίας. Τόσο καιρό δεν κάνουν τίποτα, γιατί δεν τον γνωρίζουν τον χώρο! Δεν πάνε θέατρο, δεν ξέρουν θέατρο, δεν τους αφορά και πιστεύουν ότι δεν αφορά και τον κόσμο. Αυτή είναι η αλήθεια: δεν τον ξέρουν τον χώρο και, απ’ ό,τι βλέπω, δεν τους αφορά και να τον μάθουν. Καμώνονται πως κάτι κάνουν, χωρίς να κάνουν κάτι. «Μα δεν ξέραμε», λένε. Είναι σαν να αναλαμβάνει κανείς το υπουργείο Αμυνας και να μην ξέρει τι αεροπλάνα υπάρχουν. Δεν μπορεί να μην ξέρεις. Δεν επιτρέπεται να μην ξέρεις! Και δεν επιτρέπεται για όλους μας! Για όσους έχουμε φτύσει αίμα κάνοντας θέατρο τόσα χρόνια. Εχουμε παλέψει, έχουμε κοπιάσει σε ένα χώρο ανασφαλή και άγριο, έχουμε αποκτήσει τρύπα στο στομάχι και, τώρα που έχουμε την ανάγκη της πολιτείας, μας απαξιώνουν. Εχουμε σπάσει τα μυαλά μας για να βρούμε λύσεις, να δούμε πώς θα πορευτούμε, και δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη από την πολιτεία, καμία τρυφερότητα, καμία αγκαλιά. Είναι τραγικό! Αφήνουν τα αεροπλάνα να πετούν γεμάτα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς να ξεχειλίζουν από κόσμο, ανοίγουν τα κομμωτήρια και απαξιώνουν την τέχνη και τα θέατρα, που με τα μέτρα που ελήφθησαν και το καλοκαίρι και το μικρό διάστημα που άνοιξαν φέτος απέδειξαν ότι ήταν οι ασφαλέστατοι χώροι. Ελήφθησαν όλες οι προφυλάξεις, τηρήθηκαν όλα τα μέτρα, ο κόσμος που διψούσε για θέατρο πήγε με όλες τις οδηγίες στις θεατρικές σκηνές και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Κλειστά, ολόκλειστα θέατρα μέχρι νεωτέρας. Χωρίς την παραμικρή ενημέρωση για το πότε θα ανοίξουν, αν ανοίξουν, και πώς. Πρέπει να μας δώσουν σημασία. Πρέπει να τρέξουν, για να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο!

 

Οφείλουν να το κάνουν και ελπίζω να αναλάβουν, έστω και αργά, τις τεράστιες ευθύνες τους. Πες τι εύχεσαι, ενώ μας χτυπά την πόρτα το 2021;

 

Να βρούμε δυνάμεις να σταθούμε όρθιοι, να είμαστε καλά, να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να ξαναχτίσουμε όλα όσα γκρεμίστηκαν και να ξεκινήσει μια χρονιά όμορφη, με αγάπη. Να είμαστε καλά θα ευχηθώ κι αυτή τη φορά, το τονίζουμε, στην απόλυτη κυριολεξία του.

ΝΕΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ.

 

 

Πηγή: Realnews