Γιάννης Ρίτσος — Εαρινή Συμφωνία IX
Η αγάπη/πιο μεγάλη απ' τη σιωπή/γεφυρώνει το θεό με
τον άνθρωπο
Οι φλοίσβοι της βραδιάς
κι οι ανταύγειες των γιασεμιών
περιμένουν μπροστά στο κατώφλι μας
μιαν απάντηση.
Τι ζητούν από μας;
Τι μας φέρνουν;
Το κορμί σου γυμνό
γυμνό το κορμί σου
ολόγυμνο
καρφωμένο στην καρδιά της νύχτας
χρυσή ανατολή
— το ενσαρκωμένο φως.
Τυλιγμένος εγώ το κορμί σου
γυμνός
δίχως άνθος φωνή και τραγούδι.
Κανένα φως άλλο
να μην ισκιώνει το φως
που ανατέλλει απ' τη σάρκα σου.
Η αγάπη
πιο μεγάλη
απ' τη σιωπή
γεφυρώνει το θεό με τον άνθρωπο
και γεμίζει το απέραντο χάσμα
με φτερά και λουλούδια.
Κλείνω τα μάτια.
Ζω κι αγαπώ.
Μια μουσική χορδή
τεντωμένη στα μέλη σου
αγρυπνά κι απαντά
στο σφρίγος τ' ουρανού
και του χώματος.
Ένας γόος ευτυχίας
ανεβαίνει απ' τα σπλάχνα της γης
απ' τα σπήλαια του δάσους
μες στην έκθαμβη νύχτα
διαπερνάει το χρόνο
και το διάστημα.
Μέσα του σφαδάζει
όλη η ζωή κι όλος ο θάνατος.
Χαράζει.
Ησυχία.
Κούραση των θεών.
Ποιος είναι;
Μια αχτίνα κρούει
με το μικρό της δάχτυλο
το κλειστό τζάμι.
Μη μιλήσεις.
Δυο κορμιά
στίλβουν στην πάχνη —
δυο πελαργοί
ασάλευτοι
στη στέγη του κόσμου
πάνω απ' την κατανυκτικότητα
των πρωινών ανθισμένων πεδιάδων.
Δημοσίευση σχολίου