ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ!

Το Ελληνικό πειραματόζωο της παγκοσμιοποίησης

Του Ανδρέα Κλαυδιανού

Πριν από εκατό και πλέον χρόνια, ο Λένιν στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός – ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», διαπίστωνε τη σπουδαία σημασία που είχε για τον ιμπεριαλισμό η εξαγωγή κεφαλαίων σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων, η συγκέντρωση της παραγωγής και των κεφαλαίων στα μονοπώλια, η δημιουργία χρηματιστικής ολιγαρχίας ως αποτέλεσμα της συγχώνευσης χρηματιστικού και βιομηχανικού κεφαλαίου. Διαπίστωνε επίσης το τέλος του εδαφικού μοιράσματος της γης (αποικίες) από τις μεγάλες δυνάμεις.

Από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, δηλαδή, ο ιμπεριαλισμός ως το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού έφτανε στο τέλος του και τα πρώτα σημάδια του επόμενου σταδίου του – της παγκοσμιοποίησης – έκαναν την εμφάνισή τους.

Οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές εξελίσσονται σε βάθος πολλών δεκαετιών. Οι εκάστοτε στόχοι που τίθενται είναι συνάρτηση των διαθέσιμων μέσων. Η εξέλιξη της τεχνολογίας των τελευταίων δεκαετιών επέτρεψε στην, αναγκαία για την περαιτέρω ανάπτυξη του καπιταλισμού, παγκοσμιοποίηση να θέσει τους ύψιστους στόχους της. Πολλοί κάνουν το λάθος να θεωρούν το διαδίκτυο ως δομικό στοιχείο της παγκοσμιοποίησης. Η μεταφορά της πληροφορίας σε μηδενικό χρόνο και με εύκολο τρόπο από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη, είναι το μέσο που χρησιμοποιεί η παγκοσμιοποίηση για να αναπτυχθεί και να κυριαρχήσει. Το διαδίκτυο, ως μέσο, μπορεί να αυτονομηθεί σε τέτοιο βαθμό που, ανάλογα χρησιμοποιούμενο, να γίνει το όπλο κατά της παγκοσμιοποίησης και υπέρ του έθνους –κράτους.

Τα σημερινά γεγονότα, σε πλανητικό και σε τοπικό επίπεδο, δεν μπορούν να ερμηνευτούν  με θεωρίες που έχουν ως κεντρικό πυρήνα τους τις «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις», τους  «εμπορικούς πολέμους» ή τις συγκρούσεις «δεξιάς» και «αριστεράς», γιατί αυτές οι θεωρίες αφορούσαν καταστάσεις διαφορετικής υφής από τις σημερινές. Στη σημερινή εποχή άλλες είναι οι κινητήριες δυνάμεις που καθορίζουν τις εξελίξεις.

Πως μπορεί να ερμηνευτούν οι εμπορικές συμφωνίες τύπου NAFTA, TTP, CETA, TTIP; Πως μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο των συμμαχιών και των αντιπαραθέσεων μεταξύ των κρατών που αντιστρέφονται από τη μια μέρα στην άλλη; Πως εξηγείται το ξαφνικό ενδιαφέρον των μητροπολιτικών καπιταλιστικών κέντρων για τα «ατομικά» και «ανθρώπινα» δικαιώματα των καταφρονεμένων του πλανήτη, την ίδια στιγμή που τους σφαγιάζουν; Από που πηγάζει το «κίνημα» αυτών των απίθανων «δικαιωματιστών»; Πως μπήκε ξαφνικά και ταυτόχρονα στο φαντασιακό εκατομμυρίων μουσουλμάνων Αφροασιατών, η ιδέα να αναζητήσουν το ευρωπαϊκό όνειρο;

Η εποχή των αυτοκρατοριών έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι λαοί και τα κράτη  δεν υποδουλώνονται πλέον από μια μεγάλη ιμπεριαλιστική (αυτοκρατορική) δύναμη. Το μοίρασμα της γης μεταξύ των μεγάλων εθνικών κρατών και η αναγκαία προς τούτο υποδούλωση μικρότερων εθνών, τα οποία όμως διατηρούσαν τα φτερά τους κάτω από τα φτερά των μεγάλων, αποτελεί παρελθόν. Σήμερα η μεγάλη μάχη δίνεται για το ψαλίδισμα των φτερών των εθνών – κρατών, μικρών, μεσαίων και μεγάλων. Αν σε κάποια κράτη δεν έχει συμβεί αυτό ακόμα, όπως στην Κίνα, είναι γιατί τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης και των κρατών αυτών τέμνονται, ενώ σε κάποια άλλα, όπως στις ΗΠΑ, έχει γυρίσει μπούμερανγκ.

Η παγκοσμιοποίηση έχει θέση πλέον τον ύψιστο στόχο της που είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση από μια υπερεθνική νομενκλατούρα. Αποφάσεις εθνικής σημασίας, για την οικονομία, την παραγωγή, τις αμοιβές, το περιβάλλον, δε λαμβάνονται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις αλλά από υπερεθνικές δομές στελεχωμένες από υπαλλήλους των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των «αγορών». Αυτή είναι η σύγχρονη μορφή του φασισμού. Στο στόχο της παγκόσμιας διακυβέρνησης συγκλίνουν όλες οι επιμέρους στρατηγικές που εφαρμόστηκαν τα χρόνια που  πέρασαν και θα εξακολουθήσουν να εφαρμόζονται από μια πλανητική νομενκλατούρα. Πεδία άσκησης των επιμέρους στρατηγικών δεν είναι μόνο το οικονομικό αλλά το πολιτισμικό (ιστορία, γλώσσα, έθιμα, θρησκεία κλπ), το πολιτικό, το κοινωνικό, το ιδεολογικό.

Η μεγάλη επέλαση της παγκοσμιοποίησης έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν κατέρρευσε η ΕΣΣΔ και οι δορυφόροι της. Οι μεγάλοι τριγμοί των κρατικών δομών αυτών των εθνών αποτέλεσαν μοναδική ευκαιρία που όχι μόνο εκμεταλλεύθηκαν το διεθνές  χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι μεγάλες πολυεθνικές, αλλά μεθόδευσαν τη διάλυσή τους με ποικίλους πολιτικοοικονομικούς τρόπους. Η διείσδυση των «αγορών» και των πολυεθνικών ήταν αδύνατη πριν την κατάρρευση των «κομμουνιστικών» καθεστώτων λόγω των ισχυρών κρατικών δομών αυτών των εθνών.

Το 1992 στην Ευρώπη υπογράφεται η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία μεταξύ των άλλων:

    Επιβάλλει στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών να ελέγχει την πορεία «σύγκλισης των οικονομιών» με κριτήρια τον πληθωρισμό, τα δημόσια ελλείμματα, το δημόσιο χρέος και τα επιτόκια.

    Απαγορεύει τους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων.

    Προβλέπει την καθιέρωση ενιαίου νομίσματος.

    Αποφασίζει την ίδρυση Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας  (ΕΚΤ)  στην οποία θα υπαχθούν όλες οι Κεντρικές Τράπεζες λειτουργώντας πλέον ως υποκαταστήματα αυτής, απαγκιστρωμένες από τις εθνικές κυβερνήσεις.

Την ίδρυση της ΕΚΤ ακολούθησε η κυκλοφορία του ευρώ. Η ποσότητα του κυκλοφορούντος χρήματος και ο τρόπος χρησιμοποίησής του, αποφασίζονται πλέον από την ΕΚΤ και οι κυβερνήσεις των κρατών δεν μπορούν να ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική. Οι κυβερνήσεις απαγορεύεται να δανείζονται από την ΕΚΤ παρά μόνο από τις «αγορές».

Με την Συνθήκη του Μάαστριχτ το ελληνικό κράτος εκχωρεί, εθελούσια, καίρια κυριαρχικά δικαιώματά του στους διορισμένους υπερεθνικούς θεσμούς της ΕΕ. Για το «αν» θα παράγει, «τι» θα παράγει, «πως» θα το παράγει, θα αποφασίζει πλέον η ευρωπαϊκή υπερεθνική νομενκλατούρα. Η Συνθήκη ολοκληρώνεται με την παράδοση της νομισματικής κυριαρχίας της χώρας και την ένταξη στο ευρώ το 2002. Έκτοτε το δημόσιο χρέος μετατρέπεται εξ’ ολοκλήρου σε συναλλαγματικό (από 25% που ήταν πριν). Διανύουμε μια δεκαετία ξέφρενου καταναλωτισμού και εκμαυλισμού, το χρέος υπερδιπλασιάζεται, μαγειρεύονται τα στοιχεία των δημόσιων οικονομικών και οι υπερεθνικοί θεσμοί της ΕΕ επιβάλλουν τη «λύση» των μνημονίων.

Το κράτος αφού είχε εκχωρήσει όλα εκείνα τα εργαλεία που θα του επέτρεπαν τη λύση, και που αν τα είχε δεν θα έφτανε στη χρεοκοπία, βρέθηκε στο έλεος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, των ευρωπαϊκών μηχανισμών και της ΕΚΤ. Το ελληνικό κράτος είχε απολέσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνιστούν μια κρατική οντότητα. Ούτε φραστικά δεν αναφέρεται ως κράτος. Οι πάντες στην Ευρώπη ομιλούν για «ελληνικές αρχές». Κρατικές Υπηρεσίες κεφαλαιώδους σημασίας καταργούνται και τη θέση τους παίρνουν θεσμοί πλήρως ελεγχόμενοι από τους δανειστές όπως η ΑΑΔΕ για την είσπραξη των φόρων, το ΤΑΙΠΕΔ για τη Δημόσια Περιουσία, οι ΜΚΟ για τους λαθρομετανάστες.

Η απολιγνιτοποίηση της χώρας σήμερα και η διοχέτευση μεγάλου μέρους του δανείου των 32 δις προς την «πράσινη ανάπτυξη», οι επιδοτήσεις των ηλεκτρικών αυτοκινήτων κ.α. είναι πολιτικές που προωθούν τα προϊόντα των πολυεθνικών, ακόμα και αν η χώρα αντιμετωπίσει διατροφική κρίση. Είναι αποφάσεις των ευρωπαϊκών θεσμών στις οποίες υπακούει η κυβέρνηση και σύσσωμο το εθελόδουλο πολιτικό σύστημα.

«Η Ε.Ε. είναι το εργαστήρι της παγκοσμιοποίησης» είχε δηλώσει ο Μανουέλ Μπαρόζο το 2014. Η Α. Μέρκελ (2010), ο Χ.Β. Ρομπάι (2012), ο Ζ.Κ. Γιούνγκερ (2014) τιμώνται με το «Βραβείο Καλλέργη», του οραματιστή της «Πανευρώπης», όπου οι νέοι κάτοικοι της, η «Γκρίζα Φυλή», θα είναι επιμιξία λευκών, νέγρων και ασιατών. Τα σύνορα της Ευρώπης έκλεισαν προσωρινά (λόγω κοινωνικών αντιδράσεων) για τις ατελείωτες φάλαγγες των νεαρών Αφροασιατών, που με εκδρομική περιβολή, διέσχιζαν τις ευρωπαϊκές πεδιάδες για να ξανανοίξουν όταν οι επικυρίαρχοι το κρίνουν απαραίτητο.

Η ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων – εργατικού δυναμικού, αποτελεί έναν από τους τρεις βασικούς πυλώνες της παγκοσμιοποίησης. Έτσι, το μεταναστευτικό «τσουνάμι» δε σταμάτησε για την Ελλάδα – πειραματόζωο της παγκοσμιοποίησης. Δεν ήταν άλλωστε δυνατόν να σταματήσει αφού οι πολιτικές ηγεσίες τάσσονται αναφανδόν υπέρ της μετατροπής της ελληνικής κοινωνίας σε πολυπολιτισμική και της επίλυσης του δημογραφικού μέσω των λαθρομεταναστών. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται άριστα το γεγονός ενισχύοντας το δημογραφικό δυναμικό της σε βάρος της χώρας μας, όχι μόνο επί τουρκικού αλλά και επί ελληνικού εδάφους πλέον, δια της δοκιμασμένης (και στη Κύπρο) στρατηγικής του εποικισμού.

Το πειραματόζωο Ελλάδα οδεύει ταχύτατα από ένα ομοιογενές έθνος 10 εκατομμυρίων Ελλήνων στη μουσουλμανοποιημένη πολυεθνική «Ελλάδα» με μερικά εκατομμύρια αλλοεθνών – εποίκων στο έδαφος της. Οι παγκοσμιοποιητές θα κάνουν πάρτι και η Τουρκία θα είναι πολύ εύκολο να «καταπιεί» το διαβρωμένο έθνος των Ελλήνων.

ΝΕΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ.

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr