Η λήψη μιας απόφασης
συχνά μπορεί να είναι πολύ στρεσογόνα, συχνά μπορεί να μας δυσκολεύει και να
νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να στηρίξουμε μία αλλαγή. Συχνά μπορεί να μας κάνει
να νιώθουμε ανίκανοι ή να μας βυθίζει στο άγχος και στην κατάθλιψη.
Μπορεί να είμαστε πάνω
από ένα τηλέφωνο που ξέρουμε ότι δεν θα έπρεπε να χτυπήσει, αλλά να μην
μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά και να απαντάμε. Μπορεί να επιχειρηματολογούμε
και να εκλογικεύουμε και να γνωρίζουμε ότι η λήψη της απόφασης είναι
απαραίτητη, αλλά εμείς να μην μπορούμε να το στηρίξουμε ψυχολογικά.
Και ακόμα κι αν
γνωρίζουμε ότι μία σχέση δεν οδηγεί πουθενά, εμείς μπορεί να είμαστε ακόμα
εκεί, παρόντες, με όποιον τρόπο μπορούμε, να προσπαθούμε να την σώσουμε ή να
πείσουμε τον άλλον. Μπορεί ακόμα και να προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας,
άλλες φορές να πάρει την απόφαση και άλλες φορές να αντέξει.
Και όχι γιατί δεν
ξέρουμε την αλήθεια, μάλλον γιατί δεν μπορούμε να την στηρίξουμε. Ίσως γιατί
νιώθουμε ανέτοιμοι. Να κλείσεις τις πόρτες λοιπόν. Να κλείσεις τις πόρτες που
μπορεί να αποφεύγει να κλείσει ο άλλος, η άλλη.
Να κλείσεις τις πόρτες
όχι από περηφάνια ή από ανικανότητα. Να τις κλείσεις γιατί θα θελήσεις να
δώσεις στον εαυτό σου μια ευκαιρία. Να διεκδικήσεις την αξία που θέλεις να σου
δίνουν οι άλλοι, γιατί μέσα σου ξέρεις την αξία σου, ακόμα και να δεν την
βλέπεις ή αν δεν μπορείς να την δεις.
Να διεκδικήσεις την
αλλαγή, ακόμα κι αν την φοβάσαι, γιατί η χρόνια παραμονή σου μπροστά σε πόρτες
που θα έπρεπε να είχες κλείσει, θα σε φέρνουν αντιμέτωπο, αντιμέτωπη με την
σκοτεινή σου πλευρά. Να κλείσεις τις πόρτες λοιπόν, και αν δεν μπορείς μόνος,
αν δεν μπορείς μόνη, να έχεις συμμάχους στη ζωή σου, ανθρώπους που θα σε εξελίσσουν,
ανθρώπους που θα είναι κοντά σου, θα σε ακούνε και θα σε στηρίζουν. Γιατί οι
σύμμαχοι είναι πολύτιμοι στη ζωή μας.
Δημοσίευση σχολίου